Faux Pas

منتشر شده در فرانسه در سال 1943، Faux Pas اولین مجموعه مقالات موریس بلانشو در مورد ادبیات و زبان است که مشتمل بر پنجاه و چهار قطعه کوتاه است که در ابتدا به عنوان نقد در مجلات ادبی منتشر شده است. مدیتیشن مقدماتی طولانی که مسیر کل حجم را مشخص می کند. این مقالات - مانند مقالات گردآوری شده در پنج کتاب نقد دیگر منتشر شده در طی چندین دهه - بلانشو را به عنوان واضح ترین و قدرتمندترین منتقد فرانسوی نیمه دوم قرن بیستم معرفی کرده است. بازسازی هشیارانه اصول اصلی متون کلاسیک و مدرن، اعم از متون ادبی و نظری، به جایگاه خوانش‌های نمونه برای نویسندگانی با تنوعی چون داوینچی و کیرکگارد، ملویل و پروست، مولیر، گوته و مالارمه رسیده است.

با این حال، کتاب مجموعه ای متفرقه از مقالات نفیس نیست. بخش اول این جلد، «از اندوه تا زبان»، وحدت نسبی مسیر و لحظه خاص آن را در توسعه اندیشه بلانشو نشان می‌دهد. «آزار» مفهوم برجسته‌ای برای فلسفه‌های اگزیستانسیالیستی دوره اولین اثر او بود و بلانشو در این کتاب به انتقال ضروری از پارادوکس‌های اضطراب به تمرکز بر پارادوکس‌های زبان می‌پردازد. او این کار را بدون خیانت به تنش‌های عاطفی که خود را به گفته‌های زبانی متصل می‌کند، انجام می‌دهد، اما همچنین اصرار دارد که آسیب اضطراب، در آخرین راه، خنده‌دار است. هرکسی که «من تنها هستم» را می‌نویسد، می‌تواند خودش را کاملاً خنده‌دار قضاوت کند، زیرا با مخاطب قرار دادن خواننده و با استفاده از وسایلی که تنهایی را غیرممکن می‌کند، تنهایی خود را تداعی می‌کند.

این کمدی زبانی در مقالات بسیار درخشان بلانشو در مورد شعر و روایت، در مورد سکوت و نمادگرایی، رمان و اخلاق، غریبه، معما، زمان و امکان ادبیات در آثار بلیک، بالزاک، رمبو، و ژید، برگسون و بریس پاران. ریلکه و باتای، سارتر، کامو، کوئنو و بسیاری دیگر.

Published in France in 1943, Faux Pas is the first collection of Maurice Blanchot's essays on literature and language, consisting of fifty-four short pieces that were originally issued as reviews in literary journals, and one long introductory meditation that defines the trajectory of the whole volume. These essays—like those collected in the other five books of criticism published over several decades—have established Blanchot as the most lucid and powerful French critic of the second half of the twentieth century. Sober reconstructions of the main tenets of both classical and modern, both literary and theoretical texts, they have attained the status of model readings for authors as diverse as da Vinci and Kierkegaard, Melville and Proust, Molière, Goethe, and Mallarmé.

However, the book is not a miscellaneous collection of exquisite essays. The first section of the volume, "From Anguish to Language," indicates the relative unity of its trajectory and its special moment in the development of Blanchot's thought. "Anguish" was a prominent notion for the existentialist philosophies of the period of his first work, and in this book Blanchot reflects on the necessary transition from the paradoxes of anguish to a focus on the paradoxes of language. He does so without ever betraying the affective tensions that attach themselves to linguistic utterances, but he also insists that the pathos of anxiety is, in the last resort, comical. Whoever writes "I am lonely" can judge himself to be quite comical, as he evokes his solitude by addressing a reader and using means that make it impossible to be alone.

This comedy of language is retraced in Blanchot's intensely luminous essays on poetry and narration, on silence and symbolism, the novel and morals, the stranger, the enigma, time, and the very possibility of literature in the works of Blake, Balzac, Rimbaud, and Gide, Bergson and Brice Parain, Rilke and Bataille, Sartre, Camus, Queneau, and so many others.