Far Afield : French anthropology between science and literature

مردم شناسی مدت هاست که رابطه ای پرخاشگر با ادبیات داشته است و هیچ جا به اندازه فرانسه که اکثر مردم شناسان پس از بازگشت از میدان، نه یک کتاب، بلکه دو کتاب می نویسند: یک تک نگاری علمی و یک گزارش ادبی، این موضوع به شدت احساس نشده است. . در فارآفیلدبرای اولین بار برای خوانندگان انگلیسی زبان در اینجا آورده شده استوینسنت دبن این پدیده را معما نشان می دهد و خطوط مجذوبیت متقابل انسان شناسی و ادبیات و زمینه ای را که آنها در آثارش با هم ملاقات می کنند را دنبال می کند. متفکرانی از مارسل ماوس و ژرژ باتای گرفته تا کلود لوی استروس و رولان بارت.
          
رابطه بین انسان شناسی و ادبیات در فرانسه یکی از کنجکاوی های دقیق است. نویسندگان ادبی در مورد ریاضت علمی انسان شناسان محتاط هستند، اما شیفته اشیایی که جمع آوری می کنند و مسائلی که مطرح می کنند، می شوند، در حالی که مردم شناسان ادعا می کنند که دانشمند هستند اما در عین حال عمیقاً نگران نوشتن و شیوه های بازنمایی هستند. دبن غنای را که این کنجکاوی پرورش می‌دهد و طیف متنوعی از نوشته‌هایی که تولید کرده است، از خاطرات پروستی گرفته تا خاطرات سوررئالیستی اولیه، روشن می‌کند. در پایان او یک تاریخ فکری جذاب ارائه می دهد، تاریخی که خود دقیقاً در محل تلاقی علم و ادبیات قرار دارد.

Anthropology has long had a vexed relationship with literature, and nowhere has this been more acutely felt than in France, where most ethnographers, upon returning from the field, write not one book, but two: a scientific monograph and a literary account. In Far Afield—brought to English-language readers here for the first time—Vincent Debaene puzzles out this phenomenon, tracing the contours of anthropology and literature’s mutual fascination and the ground upon which they meet in the works of thinkers from Marcel Mauss and Georges Bataille to Claude Lévi-Strauss and Roland Barthes.
           
The relationship between anthropology and literature in France is one of careful curiosity. Literary writers are wary about anthropologists’ scientific austerity but intrigued by the objects they collect and the issues they raise, while anthropologists claim to be scientists but at the same time are deeply concerned with writing and representational practices. Debaene elucidates the richness that this curiosity fosters and the diverse range of writings it has produced, from Proustian memoirs to proto-surrealist diaries. In the end he offers a fascinating intellectual history, one that is itself located precisely where science and literature meet.