Fall of Eagles: Airmen of World War One

جنگ بزرگ 1914-1918 شاهد توسعه سریع هواپیما به عنوان یک سلاح جنگی بود. در ابتدا نقش آن به عنوان شناسایی، گسترش سواره نظام تلقی می شد، اما با رکود جنگ به جنگ خندق ایستا، با رو به رو شدن هر یک از طرفین در سرزمین No Man's، استفاده از توپخانه، هم در گلوله باران مواضع دشمن و هم برای مقابله با دشمن. گلوله باران توپخانه او نیز از اهمیت بالایی برخوردار شد. با توسعه اولیه ارتباطات رادیویی بین زمین و هوا، هواپیماها نیز وظیفه "نقاط" توپخانه را برعهده گرفتند و به زودی مشخص شد که این هواپیماها - هم ماشین های شناسایی و هم آنهایی که برای توپخانه کار می کنند - نمی توانند اجازه داشته باشند. بدون مزاحمت کار کردند و هواپیماهای جنگنده سریع - هر دو تک سرنشین و دو صندلی - شروع به ظاهر شدن در جبهه غربی کردند. توسعه فنی سریع بود. هواپیماهای شناسایی عمدتاً غیرمسلح و جنگنده‌های اولیه 1915 و 1916 که به یک مسلسل مجهز بودند، جای خود را به جنگنده‌هایی داده بودند که دو تفنگ حمل می‌کردند که در ارتفاع بیش از 16000 پا و با سرعت سه برابر پیشینیان سال 1914 پرواز می‌کردند. این تحولات، نوع جدیدی از سربازان تکامل یافته بود: خلبان جنگنده. قادر به جنگیدن در هوا، در سه بعدی و با سرعت زیاد، خلبانان فردی شروع به ظهور کردند که استعدادها و خلق و خوی منحصر به فرد آنها آنها را به خط مقدم نیروهای هوایی مربوطه خود رساند. آنها به خلبانانی تبدیل شدند که پنج نفر یا بیشتر از دشمن را سرنگون کرده بودند. با وجود تخصص آنها، تعداد کمی از این "آس ها" از جنگ جان سالم به در بردند. آخرین مبارزات برخی شناخته شده و به خوبی مستند شده است، برخی دیگر مبهم هستند. برخی از خلبانان در این صفحات شناخته شده هستند، برخی دیگر کمتر شناخته شده اند، اما همه آنها تجربه مشترک جنگ در هوا در طول جنگ 1914-1918 را دارند: درگیری که باعث شد هواپیما از یک ماشین شناسایی نسبتا شکننده و غیرمسلح تکامل یابد. ، به یک سلاح مرگبار که چهره جنگ را برای همیشه تغییر داد.

The Great War of 1914-1918 saw the rapid development of the airplane as a weapon of war. Initially its role was seen as that of reconnaissance, an extension of the cavalry, but as the war stagnated into static trench warfare, with each side facing each other across No Man's Land, the use of artillery, both in shelling enemy positions and counter-shelling his artillery, also became of prime importance. With the early development of radio communication between ground and air, airplanes also undertook the task of 'spotting' for the artillery, and it soon became apparent that these airplanes - both the reconnaissance machines and those working for the artillery - could not be allowed to work unmolested, and fast fighter airplanes - both single and two seat - began to make their appearance over the Western Front.Technical development was rapid. The mostly unarmed reconnaissance airplanes, and the early fighters of 1915 and 1916, armed with a single machine gun, had given way to fighters carrying two guns, flying at altitudes of over 16,000 feet and at treble the speed of the predecessors of 1914.With these developments a new type of soldier had evolved: the fighter pilot. Capable of fighting in the air, in three dimensions and at great speed, individual pilots began to emerge whose singular talents and temperament brought them to the forefront of their respective air forces. They became the 'aces', pilots who had brought down five or more of the enemy. Despite their expertise, few of these 'aces' survived the war. The last combats of some are known and well documented, others are obscure. Some of the pilots in these pages are well-known, others less so, but all shared the common experience of fighting in the air during the war of 1914-1918: the conflict which saw the airplane evolve from a relatively fragile, unarmed reconnaissance machine, to a deadly weapon that changed the face of war for ever.