Faking it the quest for authenticity in popular music

موسیقی‌دانان تلاش می‌کنند \"آن را واقعی نگه دارند\"؛ شنوندگان \"جعلی\" را محکوم می کنند. ... اما آیا موسیقی عالی واقعاً باید معتبر باشد؟ آیا الویس از ته دل می خواند یا فقط بازیگری می کرد؟ آیا Sex Pistols واقعی تر از دیسکو بودند؟ چرا بسیاری از نوازندگان رویکرد خود را بر مبنای اصیل بودن قرار می دهند، و چرا علاقه مندان به موسیقی هر بار به آن علاقه دارند؟ با بررسی این وسواس در قرن گذشته از طریق داستان‌های جان لنون، ​​کرت کوبین، جیمی راجرز، دونا سامر، لیدبلی، نیل یانگ، موبی، و دیگران، جعل آن در مورد آنچه که موسیقی عامه‌پسند را کار می‌کند، تجدید نظر می‌کند. در طول مسیر، نویسندگان درباره جداسازی موسیقی در جنوب بحث می‌کنند، غلبه خود جذبی در پاپ مدرن را بررسی می‌کنند، مضحک بودن طغیان‌کننده راکابیلی و دیسکو را دوباره ارزیابی می‌کنند، و تشریح می‌کنند که چگونه تلاش برای اصالت نه تنها برخی از موسیقی‌ها را عالی ساخته است و برخی از موسیقی ها وحشتناک هستند، اما همچنین به شکلی اساسی توسعه موسیقی عامه پسند در زمان ما را شکل دادند.

Musicians strive to "keep it real"; listeners condemn "fakes"; ... but does great music really need to be authentic?Did Elvis sing from the heart, or was he just acting? Were the Sex Pistols more real than disco? Why do so many musicians base their approach on being authentic, and why do music buffs fall for it every time? By investigating this obsession in the last century through the stories of John Lennon, Kurt Cobain, Jimmie Rodgers, Donna Summer, Leadbelly, Neil Young, Moby, and others, Faking It rethinks what makes popular music work. Along the way, the authors discuss the segregation of music in the South, investigate the predominance of self-absorption in modern pop, reassess the rebellious ridiculousness of rockabilly and disco, and delineate how the quest for authenticity has not only made some music great and some music terrible but also shaped in a fundamental way the development of popular music in our time.