Eye level poems

برنده جایزه والت ویتمن آکادمی شاعران آمریکایی به انتخاب خوان فیلیپه هررا

سال‌هاست که من از پالت اشتباهی استفاده کرده‌اید.
هر سال با آبی خارش‌آور، زمانی که کبودی تنهایی به تاریخ انقضا می‌رسد.

>هواپیماها و اتوبوس‌ها، مهمان‌خانه به مهمان‌خانه.

من به دلیل بینایی ضعیفم به جایی رسیده‌ام که هستم،بیماری حرکتی بیش از حد واکنشی من.

9 بعد از ظهر، محله قدیمی هانوی: فرنی اردک و شراب آلو.< br>
صداهای بیرون از در به جوش می آیند.

—از \"Phnom Penh Diptych: Dry Season\" p>

اولین بازی جنی زی، سطح چشم که برنده جایزه شد، ما را از دور و نزدیک به پنوم پن، کورفو، هانوی، نیویورک، و جاهای دیگر می برد، همانطور که ما نزدیکتر و نزدیکتر می شویم. احساس تنهایی حاد که مرکز این مجموعه جستجوگر و متحرک است. این اشعار که توسط یک پرسش درونی بی‌قرار متحرک شده‌اند، در مورد نیروهایی که لنگر انداخته‌اند، مراقبه می‌کنند.

Winner of the Walt Whitman Award of the Academy of American Poets, selected by Juan Felipe Herrera

For years now, I've been using the wrong palette.
Each year with its itchy blue, as the bruise of solitude reaches its expiration date.

Planes and buses, guesthouse to guesthouse.

I've gotten to where I am by dint of my poor eyesight,
my overreactive motion sickness.

9 p.m., Hanoi's Old Quarter: duck porridge and plum wine.

Voices outside the door come to a soft boil.

—from "Phnom Penh Diptych: Dry Season"

Jenny Xie's award-winning debut, Eye Level, takes us far and near, to Phnom Penh, Corfu, Hanoi, New York, and elsewhere, as we travel closer and closer to the acutely felt solitude that centers this searching, moving collection. Animated by a restless inner questioning, these poems meditate on the forces that moor the...