Extravagant Narratives: Closure and Dynamics in the Epistolary Form

الیزابت مک آرتور با به چالش کشیدن دیدگاه روایت اپیستولاری به عنوان پیش‌روی معیوب رمان رئالیستی قرن نوزدهم، استدلال می‌کند که صراحت و انعطاف‌پذیری که مکاتبات، اعم از واقعی و تخیلی را مشخص می‌کند، منعکس‌کننده دغدغه‌های اواخر قرن هفدهم و هجدهم است. خوانش او از Lettres Portugaises، مکاتبات خانم دو دفاند با هوراس والپول، و روسو La Nouvelle Hlose جایگزینی برای نظریه‌های بسته‌محور از روایت ارائه می‌کند، زیرا آنها برهم‌کنشی بین دو نیرو را آشکار می‌کنند: گرایش به بسته شدن و معنا (استعاره) و یک گرایش به گشودگی و میل (متونیمی). در حالی که چنین فعل و انفعالی تمام روایت را ساختار می دهد، شکل اپیستولاری از نظر میزان غلبه کنایه با سوم شخص یا اول شخص متفاوت است. نویسنده نشان می‌دهد که چگونه منتقدان و ویراستاران مکاتبات تلاش کرده‌اند تا کنتروم آن‌ها را کنترل کنند و انرژی اپیستولاری را به معنای یک‌وجهی هدایت کنند. مک آرتور با کنار هم قرار دادن آثار داستانی واقعی و تخیلی، شباهت‌های بین این دو، به ویژه «اسراف» آن‌ها را آشکار می‌کند: ابهام، صراحت، و انرژی رو به جلو.

اصالتاً در سال 1990 منتشر شد.

کتابخانه قدیمی پرینستون از جدیدترین فناوری چاپ بر اساس تقاضا استفاده می‌کند تا دوباره کتاب‌هایی را که قبلاً چاپ نشده‌اند از فهرست برجسته انتشارات دانشگاه پرینستون در دسترس قرار دهد. این نسخه‌ها متون اصلی این کتاب‌های مهم را حفظ می‌کنند و در عین حال آن‌ها را در نسخه‌های با جلد شومیز و جلد سخت ارائه می‌دهند. هدف کتابخانه میراث پرینستون افزایش چشمگیر دسترسی به میراث علمی غنی موجود در هزاران کتاب منتشر شده توسط انتشارات دانشگاه پرینستون از زمان تأسیس آن در سال 1905 است.

Challenging the view of epistolary narrative as a faulty precursor to the nineteenth-century realist novel, Elizabeth MacArthur argues that the openness and flexibility that characterize correspondences, both real and fictional, reflect the preoccupations of the late seventeenth and eighteenth centuries. Her readings of the Lettres portugaises, Mme du Deffand's correspondence with Horace Walpole, and Rousseau's La Nouvelle Hlose propose an alternative to closure-oriented theories of narrative as they uncover an interplay between two forces: a tendency towards closure and meaning (metaphor) and a tendency towards openness and desire (metonymy). While such an interplay structures all narrative, the epistolary form differs from the third or first person in the extent to which metonymy predominates. The author shows how critics and editors of correspondences have attempted to control their metonymy, channeling epistolary energy into univocal meaning. By juxtaposing real and fictional epistolary works, MacArthur reveals the similarities between the two, particularly their "extravagance": ambiguity, openness, and forward-moving energy.

Originally published in 1990.

The Princeton Legacy Library uses the latest print-on-demand technology to again make available previously out-of-print books from the distinguished backlist of Princeton University Press. These editions preserve the original texts of these important books while presenting them in durable paperback and hardcover editions. The goal of the Princeton Legacy Library is to vastly increase access to the rich scholarly heritage found in the thousands of books published by Princeton University Press since its founding in 1905.