Expository Science: Forms and Functions of Popularisation

دیدگاه رایج در مورد رواج علمی، چه در محافل دانشگاهی و چه فراتر از آن، تأیید می‌کند که اهداف و رویه‌های آن با وظایف رشد شناختی ارتباطی ندارد و ارتباط آن تا حد زیادی به عموم مردم محدود می‌شود. مطابق با این دیدگاه، رایج‌سازی اغلب به‌عنوان نتیجه‌ای منطقی و در نتیجه اجتناب‌ناپذیر فرهنگ تحت سلطه محصولات و رویه‌های مبتنی بر علم و یک ایدئولوژی علمی به تصویر کشیده می‌شود. در سطحی دیگر، به عنوان ابزاری شبه سیاسی برای بیان انرژی های عموم مردم در مسیرهای از پیش تعیین شده به تصویر کشیده می شود. نمونه هایی از این انقلاب صنعتی قرن نوزدهم و مسابقه فضایی ایالات متحده و شوروی است. از طرف دیگر، عمومیت علمی به عنوان یک طرح با دقت طراحی شده توصیف می شود که دانشمندان یا سخنگویان آنها را قادر می سازد ادعا کنند که یادگیری علمی به طور عادلانه بین دانشمندان و غیر دانشمندان به اشتراک گذاشته شده است. هدف از این مانور تضعیف ادعای معترضان ضد علمی است که دانشمندان دانش را به عنوان ابزاری برای حفظ امتیازات اجتماعی خود در انحصار خود در می آورند. پاپ گرایی نیز گاهی به عنوان یک عصا روانی ارائه می شود. این، در دوران افزایش تخصص علمی، به محققان درگیر این امکان را می‌دهد تا باور کنند که با فراتر رفتن از مرزهای حوزه‌های باریک خود، تلاش‌های آنها درجه‌ای از اهمیت شناختی عمومی و حتی ارتباط علمی اضافی را به خود می‌گیرد. صرف نظر از محورهای خاص این تحلیل‌های مختلف، ذکر این نکته مهم است که همه بر این پیش‌فرض ضمنی مبتنی هستند که عمومیت علمی اساساً به قلمرو غیرعلمی تعلق دارد، یا فقط به حاشیه فعالیت علمی مربوط می‌شود.

The prevailing view of scientific popularization, both within academic circles and beyond, affirms that its objectives and procedures are unrelated to tasks of cognitive development and that its pertinence is by and large restricted to the lay public. Consistent with this view, popularization is frequently portrayed as a logical and hence inescapable consequence of a culture dominated by science-based products and procedures and by a scientistic ideology. On another level, it is depicted as a quasi-political device for chan­ nelling the energies of the general public along predetermined paths; examples of this are the nineteenth-century Industrial Revolution and the U. S. -Soviet space race. Alternatively, scientific popularization is described as a carefully contrived plan which enables scientists or their spokesmen to allege that scientific learn­ ing is equitably shared by scientists and non-scientists alike. This manoeuvre is intended to weaken the claims of anti-scientific protesters that scientists monopolize knowledge as a means of sustaining their social privileges. Pop­ ularization is also sometimes presented as a psychological crutch. This, in an era of increasing scientific specialisation, permits the researchers involved to believe that by transcending the boundaries of their narrow fields, their endeavours assume a degree of general cognitive importance and even extra­ scientific relevance. Regardless of the particular thrust of these different analyses it is important to point out that all are predicated on the tacit presupposition that scientific popularization belongs essentially to the realm of non-science, or only concerns the periphery of scientific activity.