Exporting Capitalism: Private Enterprise and US Foreign Policy

اولین تاریخ جامع تلاش‌های آمریکا برای ارتقای توسعه بین‌المللی از طریق صادرات شرکت‌های خصوصی، داستانی که با شکست مکرر و موفقیت‌های گاه به گاه مشخص می‌شود.

کمک‌های خارجی یک امر اولیه است. ابزار سیاست خارجی ایالات متحده است، اما حمایت های مالی مستقیم و سرمایه گذاری هایی مانند سپاه صلح تنها برشی از کیک توسعه جهانی آمریکا را تشکیل می دهد. از دهه 1940، ایالات متحده به بخش خصوصی برای انجام جاه طلبی های خود در جهان در حال توسعه متکی بوده است. این اولین گزارش کامل از آنچه در تلاش‌ها برای صدور سرمایه‌داری به سبک آمریکایی شکست خورده است، است.

اتان کاپستاین از منابع آرشیوی و تجربیات گسترده‌اش در توسعه بین‌المللی استفاده می‌کند. مطالعات موردی نافذ از آمریکای لاتین و آسیای شرقی تا اتحاد جماهیر شوروی سابق، افغانستان و عراق. پس از جنگ جهانی دوم، دولت های ترومن و آیزنهاور از شرکت های آمریکایی خواستند تا در سراسر جهان در حال توسعه گسترش یابند. اما شرکت ها کشورهای پیشرفته را ترجیح می دادند و بسیاری از کشورهای در حال توسعه از جمله تایوان و کره جنوبی نسبت به سرمایه گذاری خارجی خونسرد بودند. جنگ سرد صادرات سرمایه داری را مهم تر از همیشه کرد، حتی اگر این به معنای سرنگونی دولت های خارجی باشد. سقوط اتحاد جماهیر شوروی فرصت های جدیدی را به همراه داشت زیرا ایالات متحده خصوصی سازی و حمایت مالی از الیگارش های محلی را ترویج می کرد. پس از تهاجم به افغانستان و عراق، ایالات متحده بر این باور بود که لوح های خالی برای ایجاد این اقتصادها در اختیار دارد، اما درگیری های مداوم چنین امیدهایی را از بین برد.

تاریخ هشیارکننده کاپستاین نشان می دهد که شرکت خصوصی جایگزینی برای کمک های خارجی نیست. سرمایه گذاران اغلب مایل نیستند سرمایه را در کشورهای ناپایدار به خطر بیندازند. تنها در محیط‌هایی با دولت‌های باثبات و نخبگان اقتصادی متنوع می‌توان بنگاه‌های خصوصی ریشه دواند. این درس ها بسیار مهم هستند زیرا ایالات متحده چین را برای نفوذ جهانی به چالش می کشد.

The first comprehensive history of America’s attempts to promote international development by exporting private enterprise, a story marked by frequent failure and occasional success.

Foreign aid is a primary tool of US foreign policy, but direct financial support and ventures like the Peace Corps constitute just a sliver of the American global development pie. Since the 1940s, the United States has relied on the private sector to carry out its ambitions in the developing world. This is the first full account of what has worked and, more often, what has failed in efforts to export American-style capitalism.

Ethan Kapstein draws on archival sources and his wide-ranging experience in international development to provide penetrating case studies from Latin America and East Asia to the former Soviet Union, Afghanistan, and Iraq. After WWII the Truman and Eisenhower administrations urged US companies to expand across the developing world. But corporations preferred advanced countries, and many developing nations, including Taiwan and South Korea, were cool to foreign investment. The Cold War made exporting capitalism more important than ever, even if that meant overthrowing foreign governments. The fall of the Soviet Union brought new opportunities as the United States promoted privatization and the bankrolling of local oligarchs. Following the invasions of Afghanistan and Iraq, the United States believed it had blank slates for building these economies, but ongoing conflict eroded such hopes.

Kapstein’s sobering history shows that private enterprise is no substitute for foreign aid. Investors are often unwilling to put capital at risk in unstable countries. Only in settings with stable governments and diverse economic elites can private enterprise take root. These lessons are crucial as the United States challenges China for global influence.