Explaining Games: The Epistemic Programme in Game Theory

آیا نظریه بازی - نظریه ریاضی تعامل استراتژیک - توضیحات واقعی از رفتار انسان ارائه می دهد؟ آیا می توان از نظریه بازی ها در مشاوره اقتصادی یا سایر زمینه های هنجاری استفاده کرد؟ بازی های توضیحی: برنامه معرفتی در نظریه بازی ها - اولین تک نگاری در مورد فلسفه نظریه بازی ها - تلاشی جسورانه برای ترکیب بینش های منطق معرفتی و فلسفه علم برای بررسی کاربرد نظریه بازی ها در زمینه هایی مانند اقتصاد، فلسفه و ... مشاوره استراتژیک دی بروین قضایای ریاضی جدیدی را در مورد باورها، امیال و اصول عقلانیت تک تک انسانها اثبات می کند و شکل منطقی نظریه بازی را به گونه ای که در زمینه های تبیینی و هنجاری استفاده می شود به تفصیل بررسی می کند. او استدلال می‌کند که نظریه بازی‌ها اگر به‌عنوان ابزاری تبیین‌کننده استفاده شود، به نظریه انتخاب عقلانی تقلیل می‌یابد، و اگر به‌عنوان ابزاری هنجاری استفاده شود، نظریه بازی‌ها بی‌معنی است. یک گزارش تحریک آمیز از تاریخچه نظریه بازی ها نشان می دهد که این خبر بدی برای همه نظریه بازی ها نیست. دو برنامه تحقیقاتی مرکزی در نظریه بازی ها تلاش کردند تا توصیف نهایی تعامل استراتژیک بین عوامل منطقی را بیابند. با این حال، در حالی که برنامه اصلاح تعادل نش به لطف عادات تحقیقاتی مانند ریاضی زنی بیش از حد، مدل سازی و درون گرایی بد عمل کرده است، دی بروین استدلال می کند که برنامه معرفتی در دستیابی به این هدف نسبتاً موفق بوده است.

Does game theory - the mathematical theory of strategic interaction - provide genuine explanations of human behaviour? Can game theory be used in economic consultancy or other normative contexts? Explaining Games: The Epistemic Programme in Game Theory - the first monograph on the philosophy of game theory - is a bold attempt to combine insights from epistemic logic and the philosophy of science to investigate the applicability of game theory in such fields as economics, philosophy and strategic consultancy. De Bruin proves new mathematical theorems about the beliefs, desires and rationality principles of individual human beings, and he explores in detail the logical form of game theory as it is used in explanatory and normative contexts. He argues that game theory reduces to rational choice theory if used as an explanatory device, and that game theory is nonsensical if used as a normative device. A provocative account of the history of game theory reveals that this is not bad news for all of game theory, though. Two central research programmes in game theory tried to find the ultimate characterisation of strategic interaction between rational agents. Yet, while the Nash Equilibrium Refinement Programme has done badly thanks to such research habits as overmathematisation, model-tinkering and introversion, the Epistemic Programme, De Bruin argues, has been rather successful in achieving this aim.