Experiences in Translation

در این کتاب اومبرتو اکو استدلال می کند که ترجمه در مورد مقایسه دو زبان نیست، بلکه در مورد تفسیر یک متن به دو زبان مختلف است، بنابراین شامل تغییر بین فرهنگ ها می شود. اکو، نویسنده‌ای که آثارش به زبان‌های بسیاری منتشر شده است، همچنین مترجم سیلوی و ریموند تمرین‌های سبک کوئنو از فرانسوی به ایتالیایی است. در تجارب در ترجمه او از تجربیات عملی قابل توجه خود برای شناسایی و بحث در مورد برخی از مشکلات اصلی ترجمه استفاده می کند. همانطور که او به طور قانع‌کننده نشان می‌دهد، ترجمه می‌تواند حس عمیق آشکاری از یک متن را بیان کند، حتی اگر وفاداری واژگانی و ارجاعی را نقض کند. او با به تصویر کشیدن ترجمه به عنوان یک کار نشانه شناختی، از طیف گسترده ای از منابع منبع به عنوان تصویر استفاده می کند: ترجمه رمان های خودش و دیگر رمان ها، ترجمه گفتگوهای فیلم های آمریکایی به ایتالیایی، و نسخه های مختلف کتاب مقدس. او در بخش دوم مطالعه خود به نظریه های ترجمه ارائه شده توسط یاکوبسون، اشتاینر، پیرس و دیگران می پردازد.

به طور کلی، اکو انواع مختلف کنش های تفسیری را که به عنوان ترجمه به حساب می آیند، شناسایی می کند. گونه‌شناسی جدید فریبنده‌ای پدیدار می‌شود که مبتنی بر اصرار او بر رویکرد عقل سلیم و ضرورت اتخاذ موضع انتقادی است.

In this book Umberto Eco argues that translation is not about comparing two languages, but about the interpretation of a text in two different languages, thus involving a shift between cultures. An author whose works have appeared in many languages, Eco is also the translator of Gérard de Nerval's Sylvie and Raymond Queneau's Exercices de style from French into Italian. In Experiences in Translation he draws on his substantial practical experience to identify and discuss some central problems of translation. As he convincingly demonstrates, a translation can express an evident deep sense of a text even when violating both lexical and referential faithfulness. Depicting translation as a semiotic task, he uses a wide range of source materials as illustration: the translations of his own and other novels, translations of the dialogue of American films into Italian, and various versions of the Bible. In the second part of his study he deals with translation theories proposed by Jakobson, Steiner, Peirce, and others.

Overall, Eco identifies the different types of interpretive acts that count as translation. An enticing new typology emerges, based on his insistence on a common-sense approach and the necessity of taking a critical stance.