Experience and Faith: The Late-Romantic Imagination of Emily Dickinson

امیلی دیکینسون (1830-1886) مضامین رمانتیک-بریتانیایی از ادراک طبیعی و معنوی را برای مخاطب آمریکایی بازسازی می کند. اشعار علم و فناوری او نشان دهنده ایمان او به تجربه است. اشعار او درباره تاریخ طبیعی مبتنی بر این تجربه گرایی است و تعهد او را به دین طبیعی توسعه می دهد. اشعار دین وحی او تجربه ایمان او را تشکیل می دهد. بنابراین، دیکنسون بر روی زمینه مشترک تجربی بین تجربه گرایی و انجیلییسم در آنگلو-آمریکای رمانتیک ایستاده است. دیدگاه دوگانه او به موازات آندروژنی ضمنی فمینیسم قرن نوزدهمی او است. ترکیب ضد شهودی او از مدل‌های طبیعی با استعاره‌های معنوی، جاودانگی را قهرمان می‌کند. دیالکتیک تجربه/ایمان تخیل اواخر رمانتیک او قلب میراث او را تشکیل می دهد.

Emily Dickinson (1830-86) recasts British-Romantic themes of natural and spiritual perception for an American audience. Her poems of science and technology reflect her faith in experience. Her lyrics about natural history build on this empiricism and develop her commitment to natural religion. Her poems of revealed religion constitute her experience of faith. Thus Dickinson stands on the experiential common ground between empiricism and evangelicalism in Romantic Anglo-America. Her double perspective parallels the implicit androgyny of her nineteenth-century feminism. Her counterintuitive combination of natural models with spiritual metaphors champions immortality. The experience/faith dialectic of her Late-Romantic imagination forms the heart of her legacy.