Evolutionary Systems: Biological and Epistemological Perspectives on Selection and Self-Organization

سه انقلاب معروف قرن‌های گذشته - کوپرنیک، داروین و فروید - هر یک به شیوه‌ی خود تأثیری کاهنده و مکانیزه بر موقعیت انسان در طبیعت داشتند. آنها غنای ناامیدی را به وجود آوردند: زمین جایگاه متوسط ​​تری در جهان پیدا کرد، بدن و ذهن انسان محصول یک تاریخ تکاملی طولانی مادی شد و عقل بشری به جای اینکه مرکز، غیر مادی و مرکز درک باشد، پذیرفته شد. فقط به عنوان یک بازیگر واقعی و اغلب خارج از کنترل وارد تئاتر گفتمان می شود. آیا این عکس ایرادی دارد؟ به این ترتیب فرموله شده است، احتمالاً نه. چرا باید در برابر این ایده مقاومت کنیم که به طرق خاصی و تا حدی از نظر جسمی، بیولوژیکی یا روانی مصمم هستیم؟ چرا از تصدیق این واقعیت که ما از نظر مادی در جهانی همیشه در حال تکامل قرار داریم خودداری می کنیم؟ چرا انکار می کنیم که راه های کتیبه (ردپای رویدادها و فرآیندهای گذشته) تعیین کننده «مسیرهای تکاملی» بعدی هستند؟ چرا این ایده که هر مداخله، هر موجود طبیعی، موقعیت زمانی و مادی دارد، و به این ترتیب، پیامد اجتناب ناپذیر تغییر جهان را دارد، به حداقل برسانیم؟ با این حال، نکته این است که راه‌های بسیار، کم و بیش کاملاً متفاوتی برای بررسی «مکانیزه شدن» انسان و طبیعت وجود دارد. به‌ویژه، راه‌های زیادی برای دریافت پیام «تعیین مادی و تکاملی» و همچنین سطوح بسیاری وجود دارد که در آن‌ها می‌توان این تعیین را مرتبط یا نامربوط در نظر گرفت.

The three well known revolutions of the past centuries - the Copernican, the Darwinian and the Freudian - each in their own way had a deflating and mechanizing effect on the position of humans in nature. They opened up a richness of disillusion: earth acquired a more modest place in the universe, the human body and mind became products of a long material evolutionary history, and human reason, instead of being the central, immaterial, locus of understanding, was admitted into the theater of discourse only as a materialized and frequently out-of-control actor. Is there something objectionable to this picture? Formulated as such, probably not. Why should we resist the idea that we are in certain ways, and to some degree, physically, biologically or psychically determined? Why refuse to acknowledge the fact that we are materially situated in an ever evolving world? Why deny that the ways of inscription (traces of past events and processes) are co-determinative of further "evolutionary pathways"? Why minimize the idea that each intervention, of each natural being, is temporally and materially situated, and has, as such, the inevitable consequence of changing the world? The point is, however, that there are many, more or less radically different, ways to consider the "mechanization" of man and nature. There are, in particular, many ways to get the message of "material and evolutionary determination", as well as many levels at which this determination can be thought of as relevant or irrelevant.