Evidential Reasoning in Archaeology

باستان شناسان چگونه با داده هایی که به عنوان سابقه ای از گذشته فرهنگی شناسایی می کنند کار می کنند؟ چگونه این داده ها جمع آوری و به عنوان شواهد تفسیر می شوند؟ تکنیک های جدید بازیابی و تجزیه و تحلیل داده ها، به ویژه آنهایی که از علوم وارد شده اند، چه تأثیری بر رویه باستان شناسی دارد؟

برای پاسخ به این پرسش‌ها، نویسندگان اصول نزدیک به پایه بهترین عملکرد را بر اساس تجزیه و تحلیل مثال‌هایی از استدلال اثباتی در باستان‌شناسی شناسایی می‌کنند که به‌طور گسترده به عنوان شکست‌های موفق، مناقشه‌برانگیز یا آموزنده تلقی می‌شوند. آن‌ها به این می‌پردازند که چگونه باستان‌شناسان شواهد قدیمی را برای تعقیب تفاسیر جدید به کار می‌گیرند، چگونه پایه‌های موقتی را برای تحقیق می‌سازند، و چگونه در روابط چند رشته‌ای که باستان‌شناسی را به یک منطقه تجاری فکری مولد تبدیل می‌کند، هدایت می‌کنند. این رویکرد مبتنی بر مورد بر این باور استوار است که عملکرد باستان‌شناسی مخزن خرد روش‌شناختی قابل‌توجهی است که در هنجارهای ضمنی و تخصص ماهر تجسم یافته است - حکمتی که به ندرت آشکار می‌شود، مگر در مواردی که مورد اعتراض قرار می‌گیرد، و اغلب در هنگام سؤال در مورد وضعیت و دستیابی به آن مبهم می‌شود. شواهد باستان‌شناسی در بحث‌های پرمخاطب بحران شکل می‌گیرد.

How do archaeologists work with the data they identify as a record of the cultural past? How are these data collected and construed as evidence? What is the impact on archaeological practice of new techniques of data recovery and analysis, especially those imported from the sciences?

To answer these questions, the authors identify close-to-the-ground principles of best practice based on an analysis of examples of evidential reasoning in archaeology that are widely regarded as successful, contested, or instructive failures. They look at how archaeologists put old evidence to work in pursuit of new interpretations, how they construct provisional foundations for inquiry as they go, and how they navigate the multidisciplinary ties that make archaeology a productive intellectual trading zone. This case-based approach is predicated on a conviction that archaeological practice is a repository of considerable methodological wisdom, embodied in tacit norms and skilled expertise – wisdom that is rarely made explicit except when contested, and is often obscured when questions about the status and reach of archaeological evidence figure in high-profile crisis debates.