Everyday Magic: Child Languages in Canadian Literature

زبان کودک موضوعی است که همه در آن متخصص هستند. همه والدین زبان فرزندان خود را به دقت مطالعه می کنند، حتی اگر ناخواسته باشند، و هر خانواده خاطرات ارزشمند خود را از بداهه های کلامی منحصر به فرد دوران کودکی دارد. برای نویسندگانی که مدام با اسرار زبان مبارزه می‌کنند و از آن لذت می‌برند، زبان کودکان جذابیت خاصی دارد.

جادوی روزمره به شیوه‌ای که نویسندگان کانادایی نوشته‌اند، می‌پردازد. متمایز از برای یا در مورد، کودکان، در روش استفاده از \"زبان کودک\" و مدل های درک کودکان برای دستیابی به اثرات ادبی مختلف. توصیف می کند که چگونه متون ممکن است با استفاده از کودکان شکل بگیرند و حدس می زنند که هنرمندان بزرگسال اغلب خود را متعجب می کنند و از زبان کودکی که به دنبال ایجاد آن هستند مطلع می شوند.

ریکو چگونگی تلاقی ویژگی های متمایز زبان کودک توصیف شده توسط روانشناسان را بررسی می کند. با زبان های نوشتاری که توسط نویسندگان استفاده می شود، نه تنها زبان کودک، بلکه همچنین شیوه ای که کودک می بیند و درک جهان را سازمان می دهد. عنوان فرعی کتاب، با قرار دادن عبارت «زبان کودک» به صورت جمع، اشاره می‌کند که نه یک، بلکه تفسیرهای مکتوب زیادی از دیدگاه‌های کودک امکان‌پذیر است. نویسنده برای تأکید بر این کثرت و نشان دادن وجود هر تعداد زبان کودک، مطالعه خود را به صورت مجموعه ای از مقالات نزدیک به هم تنظیم کرده است. هر فصل آثار یک نویسنده یا نویسندگان کانادایی را در نظر می‌گیرد و کتاب به‌عنوان یک کل از نویسندگان متعارف‌تر به کسانی که خارج از محدوده‌های قرارداد قدم گذاشته‌اند، حرکت می‌کند. ریکو تشابهاتی را با وردزورث و دیلن توماس، پروست و دیکنز پیشنهاد می‌کند، اما موضوع اصلی خود را در منافع ذاتی، برای مثال، طرح پیاژه می‌یابد که W.O. به نظر می رسد میچل در چه کسی باد را دیده پذیرفته است. وسواس با تشبیهات در ارنست باکلر; تغییرات در Bildungsroman در مارگارت لارنس و آلیس مونرو. و آزمایش های مداوم با زبان پیش نمادین در بیل بیست. برای این نویسندگان و دیگر نویسندگان مانند کلارک بلیز، امیلی کار، دنیس لی، دوروتی لایوسی، پ.ک. پیج، جیمز رینی و میریام وادینگتون، ریکو زبان‌های ادبی خاصی را که متناسب با موضوع هر نویسنده است، روشن می‌کند. نتیجه یک رویکرد جذاب و منحصر به فرد به ادبیات کانادا است.