Every Single Day Playbook

این یک \"کتاب بازی\" بیهوده نامیده نمی شود. من فقط از اصطلاح \"کار\" خوشم نمی آید.

فکر نکنید که من یک آدم بدجنس هستم.

اگر می دانستید که من چند ساعت، روز، هفته، ماه و سال برای نوشتن، تدریسم، بیشتر هر کاری که انجام می دهم، وقت گذاشته ام، تعجب می کنید که چرا این کار را نکردم. فقط مدتها پیش کار در Trader Joe را انتخاب کنید.

اما نمی توانم.

نخواهم کرد.

من یک نویسنده هستم.

برای من نوشتن یک بازی است.

دیگر کار نمی کند.

در واقع، چیز زیادی برای من نیست، حداقل چیزی که من خلق می‌کنم \"کار\" است به این معنا که چیزهایی است که نمی‌خواهم انجام دهم.

می‌خواهم انجام دهم. انجامش بده.

من عاشق نوشتن هستم.

نمیتونم ننویسم.

نمی‌توانم ایجاد نکنم، صدا ضبط نکنم، جلوی دوربین نروم و ویدیو انجام ندهم.

آماده‌ای؟

می‌رویم.

This isn't called a "Playbook" for nothing. I just don't like the term "work."

Don't think I'm a slouch.

If you knew how many hours, days, weeks, months, and years I've put into my writing, my teaching, my, well, most everything I do, you'd wonder why I didn't just take the job at Trader Joe's long ago.

But I can't.

I won't.

I'm a writer.

For me, writing is play.

It's no longer work.

In fact, not much for me, at least what I create is "work" in the sense that it's stuff I don't want to do.

I want to do it.

I love writing.

I can't not write.

I can't not create, record audio, get in front of the camera and do video.

Ready?

Here we go.