Event-Cities 3: Concept vs. Context vs. Content (The MIT Press)

در شهرهای رویداد 3، برنارد تشومی مثلث‌سازی پیچیده و سازنده مفهوم، زمینه و محتوا معماری را بررسی می‌کند. هیچ معماری بدون مفهوم وجود ندارد، ایده ای برجسته که به یک ساختمان انسجام و هویت می بخشد. اما همچنین هیچ معماری بدون زمینه - تاریخی، جغرافیایی، فرهنگی - یا محتوا (آنچه در داخل اتفاق می افتد) وجود ندارد. مفهوم، زمینه و محتوا ممکن است هماهنگ یا عمداً ناسازگار باشند. در برابر جنبش زمینه‌گرایانه دهه‌های 1980 و 1990، که خواستار ادغام معماری با محیط اطرافش بود، تشومی استدلال می‌کند که ساختمان‌ها ممکن است مطابق با تنظیماتشان باشند یا نباشند - اما تصمیم همیشه باید استراتژیک باشد.

از طریق مستندسازی پروژه‌های اخیر - از جمله موزه آکروپولیس جدید در آتن، یک مرکز ورزشی پردیس در سینسیناتی، موزه‌های سائوپائولو، نیویورک و آنتورپ، سالن‌های کنسرت در فرانسه، و یک پروژه شهری گمانه‌زنی در پکن- راه‌های مختلفی را بررسی می‌کند. مفهوم، زمینه و محتوا در آثار او با یکدیگر مرتبط هستند. به عنوان مثال، در موزه جدید آکروپولیس، تشومی به تعامل مفهوم - موزه ای ساده و دقیق با وضوح ساختمان های یونان باستان - با زمینه (موقعیت آن در پایه آکروپولیس، 800 فوت از پارتنون) نگاه می کند. و محتوا، که کاوش های باستان شناسی در سایت ساختمان را در بافت موزه گنجانده است. تشومی از طریق مثال‌های تحریک‌آمیز نشان می‌دهد که رابطه مفهوم، زمینه، و محتوا ممکن است رابطه‌ای از بی‌تفاوتی، تقابل یا تضاد باشد – که به گفته او، همه این‌ها رویکردهای معماری معتبری هستند. بالاتر از همه، او پیشنهاد می کند که فعالیت معماری کمتر در مورد ساخت فرم است تا بررسی و مادی شدن مفاهیم.

In Event-Cities 3, Bernard Tschumi explores the complex and productive triangulation of architectural concept, context, and content. There is no architecture without a concept, an overriding idea that gives coherence and identity to a building. But there is also no architecture without context—historical, geographical, cultural—or content (what happens inside). Concept, context, and content may be in unison or purposely discordant. Against the contextualist movement of the 1980s and 1990s, which called for architecture to blend in with its surroundings, Tschumi argues that buildings may or may not conform to their settings—but that the decision should always be strategic.

Through documentation of recent projects—including the new Acropolis Museum in Athens, a campus athletic center in Cincinnati, museums in Sao Paolo, New York, and Antwerp, concert halls in France, and a speculative urban project in Beijing—Tschumi examines different ways that concept, context, and content relate to each other in his work. In the new Acropolis Museum, for example, Tschumi looks at the interaction of the concept—a simple and precise museum with the clarity of ancient Greek buildings—with the context (its location at the base of the Acropolis, 800 feet from the Parthenon) and the content, which incorporates archaeological excavations on the building site into the fabric of the museum. Through provocative examples, Tschumi demonstrates that the relationship of concept, context, and content may be one of indifference, reciprocity, or conflict—all of which, he argues, are valid architectural approaches. Above all, he suggests that the activity of architecture is less about the making of forms than the investigation and materialization of concepts.