Even in the Rain: Uyghur Music in Modern China

حتی در باران: موسیقی اویغور در چین مدرن موسیقی را به‌عنوان سازنده زندگی فرهنگی و اجتماعی اویغورها بررسی می‌کند که در آن تجربیات فرعی قومیت، نژاد و ملیت نمایه می‌شوند. اویغور، یک قوم ترک زبان آسیای مرکزی، عمدتا مسلمان، در چین به عنوان یکی از پنجاه و پنج ملیت اقلیت شناخته شده رسمی شناخته می شود. چوئن-فونگ ونگ با تکیه بر کار میدانی گسترده در سرزمین اویغور در شمال غربی چین، بر جنبه‌های ساخت موسیقی اویغور تمرکز می‌کند، زیرا با مدیریت دولتی بیانات هنری اقلیت مواجه است. موسیقی به عنوان استعاره ای از ملت اویغور - به عنوان میراث (miras)، فرهنگ (medeniyet)، و سنت (en\'ene)- عمل می کند. در حالی که برای زنده ماندن، پاسخگویی و انطباق با مانورهای تهاجمی دولت چین و تأثیرات بین فرهنگی گسترده تر که هنرهای نمایشی اویغور را در دوران مدرن شکل داده است، مبارزه می کند. از آنجایی که اویغورها و سایر اقوام غیر هان در چین به بهانه های چندفرهنگی و روشنگری فرهنگی همچنان در اقلیت قرار می گیرند، نوازندگان و مخاطبان محلی با طیف وسیعی از رویکردهای اجرا و شنیدن واکنش نشان می دهند تا درگیر جذب، نژادپرستی و دیگر واقعیت های تلخ روزمره شوند. زندگی.

حتی در باران زمینه سیاسی، تاریخی و نظری را برای پرداختن به ژانرها و مناظر صوتی همپوشانی فراهم می کند، که توسط فرآیندهای خلاقانه ای که سیاست اقلیت ایالت را مورد مذاکره قرار داده اند، محدود می شود. جستجوی جمعی هویت این کتاب با تمرکز بر آگاهی اقلیتی موسیقیایی در اجرای اویغور، به‌ویژه روش‌هایی که در آن نوازندگان اویغور با مدرنیته در شرایط استعماری مواجه می‌شوند، پرورش مهارت موسیقی منحصربه‌فردی را بررسی می‌کند که به نوازندگان اجازه می‌دهد در استراتژی‌های بومی‌سازی مختلف و بین‌فرهنگی حرکت کنند. تمرینات مدرنیته موسیقی اویغور را نباید به عنوان پذیرش منفعلانه تأثیرات بیرونی درک کرد - و قطعاً نه محو عناصر بومی و میراث ملی. سنت‌های محلی و تأثیرات هژمونیک گاهی اوقات بیشتر با هم همکاری می‌کنند تا متضاد، زیرا عبارات فرعی فعالانه ترجیح می‌دهند در اشکال غالب و جهانی ظاهر شوند. این تحلیل به‌موقع و جامع تقریباً هفت دهه از زندگی موسیقی مدرن اویغور را در بر می‌گیرد، که در طی آن موسیقی‌دانان و مخاطبان مجموعه‌ای از روش‌ها را اتخاذ کردند و با شکل‌گیری‌های هویتی جدید برای گذر از زندگی شهروندان چینی اغلب بی‌میل آزمایش کردند.

Even in the Rain: Uyghur Music in Modern China explores music as constitutive of Uyghur cultural and social life where subaltern experiences of ethnicity, race, and nationhood are indexed. A Central Asian Turkic-speaking, predominantly Muslim people, the Uyghur are identified in China as one of the fifty-five officially designated “minority nationalities.” Drawing on extensive fieldwork in the Uyghur homeland in the far Chinese northwest, Chuen-Fung Wong focuses on aspects of Uyghur music making as it faces the state’s management of minority art expressions. Music serves as a metaphor of the Uyghur nation—as heritage (miras), culture (medeniyet), and tradition (en’ene)—while it struggles to survive, respond, and adapt to the Chinese state’s aggressive maneuvering and the broader intercultural influences that have shaped Uyghur performing arts in modern times. As the Uyghur and other non-Han peoples in China continue to be minoritized under the pretexts of multiculturalism and cultural enlightenment, local musicians and audiences react with a vast range of performing and listening approaches to engage assimilation, racism, and other grim realities of everyday life.

Even in the Rain provides the political, historical, and theoretical context to address overlapping genres and soundscapes, which are bound by creative processes that have negotiated the state’s minority policy and the collective pursuit of identity. With a focus on the minoritized musical consciousness in Uyghur performance, especially on the ways in which Uyghur musicians encounter modernity under a colonial context, this book examines the cultivation of a unique musical deftness that has allowed musicians to move across the various localizing strategies and intercultural practices. Uyghur musical modernity should not be understood as the passive acceptance of outside influences—and certainly not the erasure of indigenous elements and national heritage. Local traditions and hegemonic influences sometimes appear to be more collaborating than conflicting, in that subaltern expressions actively opt to manifest in forms that are dominant and deemed universal. This timely and comprehensive analysis spans approximately seven decades of modern Uyghur musical life, during which musicians and audiences adopted an array of methods, experimenting with new identity formations to navigate life as often reluctant Chinese citizens.