Europe in the World: The Persistence of Power Politics

مشغول شدن به امور داخلی اتحادیه اروپا خطر نادیده گرفتن میزانی را که خود اروپا در حال حاضر تحت تأثیر امور خارجی قرار خواهد داد، نادیده گرفت. آینده اروپا فقط در دستان خود است که خود را سازماندهی کند تا خود را با رویدادهای یک سیستم دیپلماتیک جهانی که می تواند فقط کنترل محدودی بر آن داشته باشد، تنظیم کند. فضای جهانی که اروپا باید در آن جایگاهی پیدا کند تصویر معکوس جهت گیری آن پس از سال 1945 است. در حالی که کشورهای اروپای غربی «سیاست قدرت» را در میان خود کنار گذاشته اند، بقیه جهان چنین کاری را انجام نداده اند. اساس روابط بین دولت ها به طور قابل ملاحظه ای مشابه توصیف روسو به عنوان «عمل و واکنش مستمر قدرت ها در تداوم تحریک» است. عدم شناخت تداوم سیاست قدرت اکنون یکی از موانع اصلی آینده اروپا است. گویی بهبودی از دشمنی اواسط قرن باعث ایجاد غرور در پایان آن شده است. اروپا به سختی می‌پذیرد که باید با جهان خارج با شرایطی که به‌طور فزاینده‌ای نه با نمونه با فضیلت خود از آشتی میان دشمنان قدیمی و ایجاد اتحاد سیاسی، بلکه توسط دولت‌هایی که دلیل کمی برای پیروی از آن می‌بینند، همزیستی کند. اروپا بسیار اساسی‌تر از طرح‌ها و سیاست‌های اتحادیه پولی اروپا و گسترش اتحادیه اروپا، به درک قابل اعتمادی از امور خارجی جهان نیاز دارد که دیپلماسی آن باید به آن کمک کند.

Preoccupation with the EU's internal affairs risks ignoring the extent to which Europe itself will now be shaped by foreign affairs. The future of Europe lies in its own hands only if it organizes itself to adjust to events in a world diplomatic system over which it can hope to have only limited control. The global setting in which Europe will have to find a place is the reverse image of its post-1945 direction. Whereas Western Europe's states have renounced 'power politics' among themselves, the rest of the world has done no such thing. The basis of inter-state relations remains remarkably similar to Rousseau's description as the 'constant action and reaction of powers in continued agitation'. Failure to recognize the persistence of power politics is now among the principal obstacles to Europe's future. It is as if recovery from the nemesis of mid-century has produced hubris towards its end. Europe finds it hard to accept that it must coexist with the outside world on terms increasingly set not by its own virtuous example of reconciliation among old enemies and the creation of political union, but by states who see little reason to follow its example. More fundamental than blueprints and policies for European Monetary Union and the European Union enlargement, Europe needs a trustworthy grasp of the world's foreign affairs to which its diplomacy must apply and its statecraft contribute.