برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Eu não sou cachorro, não

دانلود کتاب من سگ نیستم

مشخصات کتاب

Eu não sou cachorro, não

دسته بندی: موسیقی
ویرایش: 1 
نویسندگان: Paulo Cesar Araújo  
سری:  
ISBN (شابک) : 8501063444, 9788501063441 
ناشر: Record 
سال نشر: 2002 
تعداد صفحات: 397 
زبان: Portuguese 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 3 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 52,000

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 4

در صورت تبدیل فایل کتاب Eu não sou cachorro, não به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب من سگ نیستم نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب من سگ نیستم

هنرمندانی مانند اودایر ژوزه و والدیک سوریانو که آدم‌های جذابی هستند، همیشه در صدر فهرست پرفروش‌ها ظاهر می‌شوند. آنها که از رادیو پخش می‌شدند، در برنامه‌های سالن حضور داشتند، اما احترام و فضای لازم را در کتاب‌ها و پایان‌نامه‌ها دریافت نکردند، زیرا اغلب با دیکتاتوری نظامی مرتبط بودند. در EU NO CACHORRO, NO، مورخ پائولو سزار د آرائوخو این شکاف در تاریخ‌نگاری موسیقی عامه‌پسند برزیل را پر می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه چهره‌هایی که به دلیل پایبندی به فرهنگ رسمی در طول سال‌های رهبری شیطان صفت شده‌اند، در واقع به همان اندازه یا بیشتر مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند. رژیم و همچنین هنرمندان چپ. نویسنده استدلال می‌کند: «تولید موسیقی برگا (یا بدقواره) بخشی از واقعیت فرهنگی برزیل است، همان‌قدر که تروپیکالیسمو و بوسا نوا است و شایسته تحلیل است». I AM NOT A DOG، NOT به سه جنبه از نقش مقاومتی که این هنرمندان بازی می کنند می پردازد. ابتدا، پائولو سزار د آرائوخو تحلیل می کند که چگونه بسیاری از اشعار اقتدارگرایی و جدایی اجتماعی را محکوم می کنند. به عنوان مثال، آهنگ O Divorce از لوئیز آیرائو - که در ابتدا Treze anos نامیده می شد - می تواند هم به عنوان طغیان یک مرد ناراضی و هم به عنوان پایانی بر رژیم نظامی خوانده شود. نویسنده با توجه به AI5، تولید موسیقی را در بافت تاریخی مقایسه می کند. پائولو همچنین به یاد می‌آورد که اکثر این خواننده‌ها کار کودک را تجربه کرده‌اند: نلسون ند و آگنالدو تیموتئو کفش‌های براق بودند. پائولو سرجیو، خیاط. این کتاب همچنین کنجکاوی های متعددی از جهان موسیقی ناخوشایند را به ارمغان می آورد. این ها داستان هایی هستند که اکنون به صورت عمومی منتشر می شوند. مانند زمانی که اودایر خوزه آهنگ A First Night - که در مورد اولین تجربه جنسی یک پسر صحبت می کند - سانسور کرد و برای فرار از حق وتو، فقط عنوان را تغییر داد. شب آرزوها بدون صدمه مسئولان گذشت. به هر حال، اودایر خوزه قهرمان وتوهای سانسور فدرال بود. اجرای آهنگ او در ایستگاه های رادیویی برزیل و سراسر آمریکای لاتین ممنوع شد. اما او تنها نبود. فرناندو مندز ادای احترام خود به کارلینیوس (پسر کارلینیوس بدون هیچ ردی در دهه 1960 در یک پرونده پلیسی معروف و هنوز حل نشده ناپدید شد) ممنوع شد زیرا می توان آن را به عنوان اشاره به زندانیان سیاسی تفسیر کرد. Maxims نوشته والدیک سوریانو - زن مانند موسیقی است. موسیقی در خدمت تمیز کردن روح است، زن برای تمیز کردن خانه - آنها همچنین در I AM NOT A DOG، نه حضور دارند. و همچنین موقعیت‌هایی که با فاجعه‌آمیز بودن مرز دارند: نلسون ند از زیر رولت اتوبوس عبور کرد زیرا پولی برای پرداخت بلیط نداشت. خواننده به شوخی می گوید: «این برای من سخت نبود. این داستان ها هنرمندانی را نجات می دهند که بین دهه های 1968 و 1978 در صحنه هنر ملی برجسته بودند. پائولو سزار توضیح می‌دهد: «هرچند موسیقی عامه پسند ما فراموش شده، در ساختارهای ارتباطی غیررسمی ذخیره می‌شود». سنگ اول را به کسی بینداز که تا به حال شعری برای یک آهنگ پرطرفدار نخوانده است. ملودی ها با وجود طعم مشکوکشان بخشی از میراث عاطفی هزاران برزیلی هستند. ترانه‌هایی مثل من سگ نیستم، نه، قرص را نخور و ویلچر بخشی از کارنامه برزیل محروم‌شدگان است، کشوری که در دیکتاتوری نظامی غرق شده و توسط راهپیمایی‌های اخلاقی در حمایت از خانواده، دارایی و کلیسا و همچنین جنگ های چریکی شهری. پائولو سزار د آرائوخو، اهل ویتوریا دا کانکیستا، باهیا، روزنامه‌نگار، مورخ و استاد در حافظه اجتماعی است. او به عنوان معلم تاریخ در دبیرستان عمومی ابتدایی و دبیرستان در ایالت ریودوژانیرو کار می کند.

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

Artistas considerados bregas ― como Odair José e Waldik Soriano ― sempre apareceram no topo da lista de mais vendidos. Veiculados nas rádios, freqüentavam os programas de auditório, mas não receberam o devido respeito e espaço em livros e teses, pois freqüentemente eram associados à ditadura militar. Em EU NÃO SOU CACHORRO, NÃO, o historiador Paulo César de Araújo preenche essa lacuna na historiografia da música popular brasileira e mostra como as figuras mais demonizadas por aderirem à cultura oficial durante os anos de chumbo, na verdade, foram tão ou mais perseguidas pelo regime quanto os artistas de esquerda. “A produção musical brega (ou cafona) faz parte da realidade cultural brasileira, tanto quanto o tropicalismo e a bossa nova e merece ser analisada”, argumenta o autor. EU NÃO SOU CACHORRO, NÃO aborda três aspectos do papel de resistência desempenhado por esses artistas. Em primeiro lugar, Paulo César de Araújo analisa como muitas das letras trazem a denúncia ao autoritarismo e à segregação social. A música O divórcio, de Luiz Ayrão, por exemplo, ― que, a princípio, se chamava Treze anos ― pode ser lida tanto como um desabafo de um homem infeliz quanto como um basta ao regime militar. O autor compara a produção musical dentro do contexto histórico, dando especial atenção ao AI5. Paulo lembra, também, que a maioria desses cantores vivenciou o trabalho infantil: Nelson Ned e Agnaldo Timóteo foram engraxates. Paulo Sérgio, alfaiate. O livro traz, ainda, diversas curiosidades do universo musical cafona. São histórias que só agora chegam a público. Como a vez em que Odair José teve a música A primeira noite ― que fala da primeira experiência sexual de um garoto ― censurada e, para escapar ao veto, apenas trocou o título. Noite de desejos passou incólome pelas autoridades. Aliás, Odair José era campeão de vetos da censura federal. Sua música Pare de tomar a pílula foi proibida de ser executada nas rádios brasileiras e em toda a América latina. Mas ele não foi o único. Fernando Mendes teve seu Tributo a Carlinhos (o menino Carlinhos desapareceu sem deixar traços na década de 1960, num caso policial célebre e não resolvido até hoje) proibido já que poderia ser interpretado como referência aos presos políticos. Máximas de Waldik Soriano ― A mulher é como a música. A música serve para limpar a alma, a mulher para limpar a casa ― também estão presentes em EU NÃO SOU CACHORRO, NÃO. Assim como situações que beiram a tragicomicidade: Nelson Ned passava por baixo da roleta de ônibus por não ter dinheiro para pagar a passagem. “Isso não era difícil para mim”, brinca o cantor. Essas histórias resgatam artistas que, entre as décadas de 1968 e 1978, se destacaram no cenário artístico nacional. “Embora esquecida, nossa música popular cafona permanece guardada em estruturas de comunicação informais”, explica Paulo César. Atire a primeira pedra quem nunca cantarolou uma letra de música popular cafona. Apesar de gosto duvidoso, as melodias fazem parte do patrimônio afetivo de milhares de brasileiros. Músicas como Eu não sou cachorro, não, Pare de tomar a pílula e Cadeira de rodas fazem parte do repertório de um Brasil dos excluídos, um país mergulhado na ditadura militar e sacudido tanto por marchas moralistas de apoio à família, à propriedade e à Igreja quanto pela guerrilha urbana. Paulo César de Araújo, baiano de Vitória da Conquista, é jornalista, historiador e mestre em Memória Social. Trabalha como professor de História no ensino fundamental e médio da rede pública do Estado do Rio de Janeiro.