Ethnography After Antiquity: Foreign Lands and Peoples in Byzantine Literature

اگرچه نویسندگان یونانی و رومی متون قوم‌نگاری را در توصیف فرهنگ‌های بیگانه نوشتند، به نظر می‌رسد مردم‌نگاری پس از قرن هفتم پس از میلاد از ادبیات بیزانس ناپدید شده است - یک استثنای گیج‌کننده برای فرهنگی که به شدت خود را با امپراتوری روم می‌شناسد. با این حال، بیزانسی‌ها، که از نظر جغرافیایی در مرکز تحولاتی قرار داشتند که از دوران باستان به دنیای مدرن منتهی شد، دانش فراوان و پیچیده‌ای از فرهنگ‌هایی داشتند که با آن‌ها مبارزه و چانه‌زنی می‌کردند. مردم نگاری پس از باستان موارد و موارد حذف شده قوم نگاری بیزانسی را بررسی می کند و انگیزه های سیاسی و مذهبی برای نوشتن (یا ننوشتن) در مورد سایر مردمان را بررسی می کند.

از طریق قوم نگاری های تعبیه شده در کلاسیک. آنتونی کالدلیس، تاریخ‌ها، دستورالعمل‌های نظامی، De administrando imperio کنستانتین هفتم و ادبیات مذهبی را به نویسندگان بیزانس نشان می‌دهد که از روایت‌های فرهنگ‌های خارجی به عنوان ابزاری برای نقد دولت خود یا نشان دادن برتری رومی-مسیحی بر اسلام استفاده می‌کنند. او به این نتیجه شگفت‌آور می‌رسد که بیزانسی‌ها تفاوت‌های فرهنگی را از منظری صرفاً الهیاتی نمی‌نگریستند: هویت رومی آن‌ها، و نه ارتدوکسی‌شان، تمایز حیاتی از فرهنگ‌هایی بود که آنها را بدعت‌گذار و بربر می‌دانستند. پر کردن شکاف غیرقابل توضیح قبلی بین دوران باستان و تجدید قوم نگاری در اواخر دوره بیزانس، مردم نگاری پس از باستان دیدگاه جدیدی در مورد اینکه چگونه بیزانس خود را در برابر و در برابر جهان به شدت در حال تغییر قرار داده است، ارائه می دهد.

Although Greek and Roman authors wrote ethnographic texts describing foreign cultures, ethnography seems to disappear from Byzantine literature after the seventh century C.E.—a perplexing exception for a culture so strongly self-identified with the Roman empire. Yet the Byzantines, geographically located at the heart of the upheavals that led from the ancient to the modern world, had abundant and sophisticated knowledge of the cultures with which they struggled and bargained. Ethnography After Antiquity examines both the instances and omissions of Byzantine ethnography, exploring the political and religious motivations for writing (or not writing) about other peoples.

Through the ethnographies embedded in classical histories, military manuals, Constantine VII's De administrando imperio, and religious literature, Anthony Kaldellis shows Byzantine authors using accounts of foreign cultures as vehicles to critique their own state or to demonstrate Romano-Christian superiority over Islam. He comes to the startling conclusion that the Byzantines did not view cultural differences through a purely theological prism: their Roman identity, rather than their orthodoxy, was the vital distinction from cultures they considered heretic and barbarian. Filling in the previously unexplained gap between antiquity and the resurgence of ethnography in the late Byzantine period, Ethnography After Antiquity offers new perspective on how Byzantium positioned itself with and against the dramatically shifting world.