Ethnobotany: A methods manual

بوم‌شناسی قوم‌شناسی در سال‌های اخیر به یک علم مهم تبدیل شده است، زیرا متوجه شده است که مجموعه وسیعی از دانش موجود در فرهنگ‌های بومی و عامیانه به سرعت در حال از بین رفتن است، زیرا اکوسیستم‌ها و فرهنگ‌های طبیعی در اثر تجاوز به توسعه نابود می‌شوند. گیاه‌شناسی قومی و اتنوزولوژی هر دو عمدتاً با مشاهدات مستقیم در مورد روش‌هایی که مردم از گیاهان و حیوانات استفاده می‌کردند آغاز شد و عمدتاً شامل تهیه فهرست‌ها بود. اخیراً، این افراد روش شناسی بسیار علمی و کمی تری را اتخاذ کرده اند و روش هایی را که افراد از طریق آنها محیط خود را مدیریت می کنند و در نتیجه از رویکردی اکولوژیکی بسیار بیشتر استفاده می کنند، مطالعه کرده اند. این کتابچه راهنمای روش شناسی اتنوبوتانیک به ابزاری ضروری برای همه اتنوبیولوژیست ها و اتنواکولوژیست ها تبدیل خواهد شد. این یک شکاف قابل توجه در ادبیات را پر می کند و من فقط ای کاش چند سال قبل در دسترس بود تا بتوانم آن را به بسیاری از دانش آموزانم بدهم. من مطمئناً آن را به دانشجویان آینده ای که به اتنواکولوژی علاقه مند هستند توصیه می کنم. من به ویژه رویکرد دلسوزانه مردم محلی را که در این کتاب وجود دارد دوست دارم. این کاری است که کار اتنوبوتانیک را هم توسط خود مردم محلی و هم توسط محققان آموزش دیده آکادمیک تشویق می کند. مطالعه این کتاب از بسیاری از رویکردهای استکباری گذشته دوری می‌کند و به معامله عادلانه برای هر گروهی که مورد مطالعه قرار می‌گیرد تشویق می‌کند. این راهنما هم مشارکت افراد محلی و هم بازگرداندن دانش را که توسط افراد خارجی مطالعه شده است به آنها ارتقا می دهد.

Ethnoecology has blossomed in recent years into an important science because of the realization that the vast body of knowledge contained in both indigenous and folk cultures is being rapidly lost as natural ecosystems and cultures are being destroyed by the encroachment of development. Ethnobotany and ethnozoology both began largely with direct observations about the ways in which people used plants and animals and consisted mainly of the compilation of lists. Recently, these subjects have adopted a much more scientific and quantitative methodology and have studied the ways in which people manage their environment and, as a consequence, have used a much more ecological approach. This manual of ethnobotanical methodology will become an essential tool for all ethnobiologists and ethnoecologists. It fills a significant gap in the literature and I only wish it had been available some years previously so that I could have given it to many of my students. I shall certainly recommend it to any future students who are interested in ethnoecology. I particularly like the sympathetic approach to local peoples which pervades this book. It is one which encourages the ethnobotanical work by both the local people themselves and by academically trained researchers. A study of this book will avoid many of the arrogant approaches of the past and encourage a fair deal for any group which is being studied. This manual promotes both the involvement oflocal people and the return to them of knowledge which has been studied by outsiders.