Et rien d'autre

ترجمه از انگلیسی (ایالات متحده) توسط مارک آمفرویل جنگ جهانی دوم رو به پایان است. فیلیپ بومن در یک ناو هواپیمابر در سواحل ژاپن به ایالات متحده باز می گردد. او دو وسواس دارد که در طول زندگی او را همراهی می کند: ادبیات و جستجوی عشق. او که توسط یک ناشر استخدام شد، این محیط بسیار بسته را کشف کرد که از خانه های مستقل تشکیل شده بود و هنوز توسط کسانی که آنها را تأسیس کردند اداره می شود. بومن مانند ماهی در آب احساس می کند و موفقیت او به همان سرعتی است که غیرقابل انکار است. عشق باقی می ماند، یا بهتر است بگوییم آن نوع ایده آلی که او دنبال می کند، و هرگز از او دور نمی شود. شکست ازدواج اول، درخشش شور جسمانی و طعم تلخ خیانت از لحظات این شکار خوشبختی است که نتیجه آن نامشخص است. این کتاب باشکوه مانند وصیت نامه نسلی از نویسندگان است، آخرین شاهدان، بی آنکه بدانند، از جهانی که مقدر شده است ناپدید شود. از آنجا که هنر تنها جایی است که در آن متضادها بدون تخریب یکدیگر همزیستی می کنند، عطش زندگی جوانی و مالیخولیای میانسالی، جنون شهوانی و نیاز به مماشات، جست و جوی شکوه و آگاهی حاد از بی اهمیتی آن را به هم گره می زند. .

Traduit de l'anglais (États-Unis) par Marc AmfrevilleLa Seconde Guerre mondiale touche à sa fin. À bord d’un porte-avions au large du Japon, Philip Bowman rentre aux États-Unis. Il a deux obsessions, qui l’accompagneront tout au long de sa vie : la littérature et la quête de l’amour. Embauché par un éditeur, il découvre ce milieu très fermé, fait de maisons indépendantes, et encore dirigées par ceux qui les ont fondées. Bowman s’y sent comme un poisson dans l’eau, et sa réussite s’avère aussi rapide qu’indiscutable. Reste l’amour, ou plutôt cette sorte d’idéal qu’il poursuit, et qui ne cesse de se dérober à lui. L’échec d’un premier mariage, l’éblouissement de la passion physique et le goût amer de la trahison sont quelques-uns des moments de cette chasse au bonheur dont l’issue demeure incertaine. Ce livre magnifique est comme le testament d’une génération d’écrivains, derniers témoins, sans le savoir, d’un monde promis à la disparition. Parce que l’art est le seul lieu où les contraires coexistent sans se détruire, il noue d’un même geste la soif de vivre de la jeunesse et la mélancolie de l’âge mûr, la frénésie érotique et le besoin d’apaisement, la recherche de la gloire et la conscience aigüe de son insignifiance.