دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Et dans l'éternité je ne m'ennuierai pas. Souvenirs. Prix Femina Essai 2014
دانلود کتاب و در ابدیت خسته نخواهم شد. خاطرات. جایزه مقاله فمینا 2014
مشخصات کتاب
Et dans l'éternité je ne m'ennuierai pas. Souvenirs. Prix Femina Essai 2014
ویرایش:
نویسندگان: Paul Veyne
سری: ESSAIS DOC.
ISBN (شابک) : 2226256881, 9782226256881
ناشر: ALBIN MICHEL
سال نشر: 2014
تعداد صفحات: 0
زبان: French
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 202 کیلوبایت
قیمت کتاب (تومان) : 36,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Et dans l'éternité je ne m'ennuierai pas. Souvenirs. Prix Femina Essai 2014 به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب و در ابدیت خسته نخواهم شد. خاطرات. جایزه مقاله فمینا 2014 نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب و در ابدیت خسته نخواهم شد. خاطرات. جایزه مقاله فمینا 2014
استخراج کردن یک حرفه سرگرم کننده من در سال 1930 در جنوب فرانسه، در محیطی تقریباً کارگری به دنیا آمدم و استاد افتخاری تاریخ روم در کالج دو فرانس هستم. این کتاب نه خود تخیلی است و نه جاه طلبی ادبی، بلکه سندی اجتماعی و انسانی برای استفاده کنجکاوان است. هرچه بگویم دقیق خواهد بود. به عنوان مثال، من سه بار ازدواج کردم، مانند سیسرو، سزار و اوید، که در جوانی عضو حزب کمونیست بودم و در موضوعات مختلف کتاب نوشتم. همچنین به عنوان یک سند اجتماعی به ما اطلاع دهید که مبلغ مستمری من 4500 یورو در ماه است به اضافه سال به سال حق امتیاز. میراث من یک آپارتمان سه اتاقه، یک ماشین کوچک و تعداد زیادی کتاب است که تمام دیوارها را پوشانده است. من برای مدت طولانی در روستایی در پروونس، در دامنه کوه ونتو زندگی کرده ام. La Bruyère یا شاید Chamfort می نویسد: "هیچ چیز مهم تر از انتخاب یک تجارت نیست، اما اغلب شانس آن را از بین می برد." در مورد من درست است. من هشت یا نه ساله بودم، دانش آموز مدرسه ابتدایی کاوایون بودم و روی تپه سبزه ای که بر دهکده مسلط است راه می رفتم که به طور تصادفی نقطه یک آمفورای رومی که روی زمین افتاده بود زیر من افتاد. چشم ها. این یک شوک بود: یکی از آن اشیای گرانبهایی بود که در موزه ها گذاشته می شود، گل خاکستری و متخلخل آن که در زمان فرسوده شده بود، از نژاد باستانی تر از ظروف صاف فعلی ما بود و شکل نامنظم آن، که با دست ورزیده شده بود، از دورانی قبل از ماشین های ما مثل مقبره دو آئرولیت به قرن ما افتاده بود، اما نه از دنیایی دیگر، بلکه از دنیای منسوخ شده ای که می دانستم «قبل از» دنیای ما وجود داشته است آمده بود: در یکی از کتاب های درسی مدرسه ام نوشته شده بود، و هیچ چیز در دنیا بهتر از یک کتاب نبود. ترکش من در اثر زمان و ناپدید شدن همه چیزهایی که از آنها فرار کرده بود زخمی شده بود. چه چیزی آن را از تمبرهای پستی که یکی از رفقای من جمع آوری کرده بود و کتاب هایش هرگز ذكر نمی كرد متمایز می كرد. با عجله گنجم را به خانه آوردم و برای اینکه شایسته آن رفتار کنم، یک شی متروکه را در اتاق زیر شیروانی از زیر خاک بیرون آوردم: کوزه زنگی که دسته گل عروسی مادرم را در خود جای داده بود. من این یکی را دور انداختم، زیرا نمی دانستم دسته گل عروسی چیست (بنابراین روانکاوان خودداری می کنند) و آن را با یک شی با ارزش تر جایگزین کردم. اغلب در حدود هشت سالگی است که یک بچه برای شغلی که زندگی او بخواهد به خاطر شغلی که مادام العمر خواهد بود، آزرده می شود. دو سال بعد، پس از شکست 1940، یک شوک دیگر تعیین کننده بود. پسر یک بورژوا که من وارد فرم ششم نشدم. استاد ادبیات به ما می گوید که هر انسان فرهیخته ای باید دو کتاب انجیل و هومر را خوانده باشد. مادرم به شدت گفت: کتاب مقدس به سن من نبود. ایلیاد، ایلیاد تحسین برانگیز، من را خسته کرد، اما ادیسه ترجمه شده توسط ویکتور برار من را سرشار از شور و شوق کرد (هشت‌ساله‌ای که من شده‌ام هنوز صفحات طولانی آن را از روی قلب می‌داند). (...)
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
Extrait Une vocation ludique NÉ EN 1930 dans le Midi de la France, dans un milieu presque populaire, je suis professeur honoraire d'histoire romaine au Collège de France. Ce livre n'est pas de l'auto-fiction et n'a aucune ambition littéraire, c'est un document social et humain à l'usage des curieux ; tout ce que je raconterai sera exact ; par exemple, que je me suis marié trois fois, comme Cicéron, César et Ovide, que j'ai été membre du Parti communiste dans ma jeunesse et que j'ai écrit des livres sur des sujets divers. Qu'on sache aussi, à titre de document social, que le montant de ma retraite est de 4 500 euros par mois, plus, bon an mal an, des droits d'auteur. J'ai pour patrimoine un trois-pièces, une petite automobile et beaucoup de livres, qui tapissent tous les murs. Je vis depuis longtemps dans un village de Provence, au pied du mont Ventoux. «Rien n'est plus important que le choix d'un métier, mais, le plus souvent, le hasard en dispose», écrit La Bruyère, ou peut-être Chamfort. C'est vrai dans mon cas. J'avais huit ou neuf ans, j'étais élève à l'école primaire de Cavaillon et je me promenais sur la colline herbeuse qui domine la bourgade, quand une pointe d'amphore romaine qui gisait à terre m'est tombée par hasard sous les yeux. Ce fut un choc : c'était un de ces objets sans prix qu'on met dans les musées, son argile grise et poreuse, usée par le temps, était d'une race plus antique que nos lisses vaisselles actuelles et sa forme irrégulière, pétrie à la main, était d'une ère antérieure à nos mécaniques. Elle était tombée dans notre siècle comme tombe des deux un aérolithe, mais elle venait, non d'un autre monde, mais d'un monde aboli, dont je savais qu'il avait existé «avant» le nôtre : c'était écrit dans un des manuels de mon école, or rien au monde n'était supérieur à un livre. Mon tesson était marqué par le temps et la disparition de toutes choses, à laquelle il avait échappé. Ce qui le distinguait des timbres-poste que collectionnait un de mes camarades et dont les livres ne daignaient jamais parler. Je rapportai en hâte mon trésor à la maison et, pour lui faire un sort digne de lui, j'allai dénicher dans le grenier un objet abandonné : une cloche de verre qui abritait le bouquet de mariage de ma mère ; je jetai celui-ci, car j'ignorais ce qu'est un bouquet de mariage (psychanalystes s'abstenir, donc) et je le remplaçai par un objet plus digne. C'est souvent vers cet âge de huit ans qu'un gamin s'enflamme pour ce qui sera l'occupation de toute sa vie, si la vie en veut bien. Deux années plus tard, au lendemain de la défaite de 1940, un autre choc fut décisif. Le fils de bourgeois que je n'étais pas entra en classe de sixième classique. Le professeur de lettres nous dit que tout homme cultivé devait avoir lu deux livres, la Bible et Homère. La Bible n'était pas de mon âge, dit sévèrement ma mère. L'Iliade, l'admirable Iliade, m'ennuya, mais l'Odyssée traduite par Victor Bérard m'a enthousiasmé (l'octogénaire que je suis devenu en sait encore de longues pages par coeur). (...)
