Essays on Genocide and Humanitarian Intervention

مقالات این کتاب که در طی بیست سال نوشته شده اما برای این نشریه به روز شده است، در مورد قسمت هایی از کشتار دسته جمعی که اغلب مصادیق نسل کشی محسوب می شوند بحث می کند: کشتار گسترده ارامنه در ترکیه عثمانی در طی جنگ جهانی اول، نزدیک به انقراض جمعیت سرخپوستان آمریکای شمالی، آزار و اذیت وحشیانه «روم‌ها» یا کولی‌ها در رژیم نازی. اما در راستای ماده دوم کنوانسیون نسل کشی 1948، لوی بر اهمیت حیاتی نگاه دقیق به مقاصد عاملان آن تاکید می کند. بر خلاف هولوکاست، قاتلان در جنایات ذکر شده در بالا به دنبال نابودی کل یک قوم نبودند، و بنابراین، این سه قتل در مقیاس بزرگ سزاوار برچسب نسل‌کشی نیستند.

لوی استدلال می‌کند که تایید آن وجه تمایز هولوکاست درد و رنج افراد دیگر را انکار، تنزل یا بی اهمیت جلوه نمی دهد. جنایات علیه ارامنه عثمانی، سرخ پوستان آمریکا و کولی ها - حتی اگر به آستانه نسل کشی نرسیدند - شامل رنج هولناک و تلفات عظیم بود. نسل‌کشی‌های کامبوج و رواندا که در نیمه دوم قرن بیستم اتفاق افتاد به ما یادآوری می‌کند که غیرانسانی بودن انسان نسبت به انسان می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد و در اختیار هیچ گروه خاصی نیست. آخرین مقاله این مجموعه به عوارض مداخله بشردوستانه برای جلوگیری از نسل کشی می پردازد. همانطور که حمایت اخیر ناتو از شورشیان لیبی نشان می دهد، موضوعات مطرح شده در اینجا همچنان موضوعی و بحث برانگیز است.

The essays in this book, written over a span of some twenty years but updated for this publication, discuss episodes of mass murder that are often considered instances of genocide: the large-scale killing of Armenians in Ottoman Turkey during World War I, the near-extinction of North America’s Indian population, the vicious persecution of the “Roma” or Gypsies under the Nazi regime. But in line with Article II of the Genocide Convention of 1948, Lewy stresses the crucial importance of looking closely at the intent of the perpetrators. In contrast to the Holocaust, the killers in the atrocities mentioned above did not seek to destroy an entire people, and so, these three large-scale killings do not deserve the label of genocide.

Lewy argues that affirming the distinctiveness of the Holocaust does not deny, downgrade, or trivialize the suffering of other people. The crimes against the Ottoman Armenians, the American Indians, and the Gypsies—even if they did not reach the threshold of genocide—involved horrendous suffering and a massive loss of life. The genocides of Cambodia and Rwanda that took place in the second half of the twentieth century remind us that man’s inhumanity to man can take many forms and is not the special prerogative of any particular group. The last essay of the collection deals with the complications of humanitarian intervention to prevent genocide. As the recent support of the Libyan rebels by NATO demonstrates, the issues raised here remain topical and controversial.