Españoles A Marruecos

Cuirassier Charges< / strong> با بدنه فلزی براق. cabileños wild, djellabas راه راه; نیزه داران با بنرهای رنگارنگ. گارد افسانه ای سیاه، آبی و قرمز؛ سارق های جسور، تقریباً کودکان؛ عبرانیان زیبا؛ محکومان زنجیر شده، مانند چیزی خارج از Les Miserables; Hussars، سفید و آبی روشن؛ سواره نظام هوایی مراکشی، پیچیده شده در جیک های شبح مانند. شهرهای مقدس مرموز؛ آریاهای بلینی که توسط افسران احساساتی با نور آتش خوانده می شود. بازارهای رنگارنگ; بارمن های برنزه با لباس آمازونیایی، هفت تیر بر روی کمربندش. Thundering Prim، در Los Castillejos; کاروان های مواج شتر; حملات سرنیزه ای با پرچم های برافراشته، با ضرب آهنگ موسیقی و گروه های برنجی... به این دلایل و دلایل دیگر lیک جنگ مراکش 1859-1860 با نام \"Romantic War\" در تاریخ ثبت شده است، شخصیتی که نام رسمی مشابهی دارد، War of Africa، که دامنه عملیاتی را از بین می برد. انجام شد تا به آنها بعد قاره ای بدهد. در کنار همه اینها، با این حال، یک چهره نه چندان تحسین برانگیز دیگر وجود دارد، یک کارزار بداهه که در بدترین زمان سال و با منابع ناکافی نیروی دریایی راه اندازی شده است. سربازان بی‌حس، در چادرهایی که برای محافظت در برابر آفتاب، نه برای محافظت از باران‌های مداوم و جنگ‌های بی‌فایده و پرهزینه طراحی شده‌اند. و همیشه، سایه وبا موذی، کشتار راست و چپ، وحشی‌تر از گلوله‌ها، که هزاران مرد را به گورشان فرستاد، یا به بیمارستان‌هایی که در آن‌ها اغلب بر روی زمین فراموش شده، روی انبوهی از کاه پوسیده عذاب می‌کشیدند. در اسپانیایی، به مراکش! جنگ آفریقا 1859-1860, Julio Albi de la Cuesta به طرز ماهرانه ای این دوگانگی را به تصویر می کشد، زیرا اگر جنگ بدون شک محبوبیت داشت، هزاران اسپانیایی برای نرفتن به آن پول پرداخت می کردند. اگر اجماع همه احزاب را برانگیخت، اتفاق آرا چندان دوام نیاورد. اگر مزایای خاصی به دست آورد، ناامیدی ایجاد کرد. و اگر شجاعت هدر می رفت، بی تدبیری مذموم باقی می ماند.

Cargas de coraceros con refulgentes cascos metálicos; agrestes cabileños, de chilabas rayadas; lanceros con multicolores banderolas; la legendaria Guardia Negra, azul y roja; audaces cornetas, casi niños; bellas hebreas; presidiarios encadenados, como salidos de Los miserables; húsares, blancos y celestes; aérea caballería marroquí, envuelta en jaiques fantasmales; misteriosas ciudades santas; arias de Bellini cantadas a la luz de las hogueras por oficiales sentimentales; zocos abigarrados; curtidas cantineras vestidas a la amazona, revólver en cinto; Prim tonante, en los Castillejos; caravanas ondulantes de camellos; ataques a la bayoneta con banderas desplegadas, al compás de músicas y charangas... Por estos y otros aspectos la Guerra de Marruecos de 1859-1860 ha pasado a la historia con el nombre de "Guerra Romántica", carácter que comparte la misma denominació oficial, Guerra de África, que desorbita el ámbito de las operaciones que se llevaron a cabo, para darles una dimensió continental. Junto a todo eso existe, sin embargo, otro rostro no tan evocador, el de una campaña improvisada, lanzada en la peor época del año y con medios navales insuficientes; soldados ateridos, mal cobijados en tiendas diseñadas para resguardar del sol, no para proteger de las constantes lluvias, y batallas inútiles y costosas. Y siempre, la sombra del cólera insidioso, matando a diestro y siniestro, más feroz que las balas, que envió a miles de hombres a la tumba, o a hospitales donde con frecuencia agonizaban olvidados en el suelo, sobre un montó de paja podrida. En ¡Españoles, a Marruecos! La Guerra de África 1859-1860, Julio Albi de la Cuesta retrata con maestría esta dicotomía, porque si la guerra fue indiscutiblemente popular, miles de españoles pagaron para no ir a ella; si concitó consensos de todos los partidos, la unanimidad duró poco; si obtuvo ciertas ventajas, generó decepciones; y si se derrochó bravura, sobraron imprudencias censurables.