Erster Weltkrieg und Dschihad: Die Deutschen und die Revolutionierung des Orients

\"کنسول های ما [باید] در ترکیه و هند، نمایندگان و غیره [… ] برای برافروختن تمام جهان محمدی علیه این مردم منفور، دروغگو و بی‌وجدان مغازه‌دار، به یک قیام وحشیانه، زیرا اگر قرار است ما از خون بمیریم، انگلیس حداقل باید هند را از دست بدهد.»
قیصر ویلهلم دوم، در اوج بحران ژوئیه 1914

برانگیختن مردم جهان اسلام به شورش علیه استعمار بریتانیا - این بخشی از استراتژی جنگی بود که رهبری سیاسی و نظامی رایش آلمان در جریان بحران ژوئیه 1914 ایجاد کرد. . او بر دانشی از تحولات امپراتوری عثمانی که پسر بانکدار کلن و متخصص شرق، ماکس فریهر فون اوپنهایم به دست آورده بود، تکیه کرد. چگونگی تلاش نظامیان، دیپلمات ها و غیرنظامیان آلمانی که به خدمت سربازی منتقل شده بودند برای اجرای این استراتژی در صحنه جنگ شرقی برای اولین بار در این جلد بر اساس منابع گسترده ارائه شده است. این کتاب به موفقیت های نظامی و سیاسی در حال تغییر در مصر، فلسطین، لبنان، بین النهرین، ایران، قفقاز و خلیج عربی می پردازد، اما همچنین به رقابت ها و اختلافات داخلی با متحدان هابسبورگ و عثمانی می پردازد. در مجموع، جنبشی آشکار می شود که در واقع بیش از آنکه بخواهد موقعیت آلمان به عنوان یک قدرت جهانی را بسط دهد، استقلال ملت های اسلامی را هدف قرار داده است. با مشارکت مارک هانیش، مایکل جوناس، استفان ام. کروتزر، مارتین کروگر، برند لمکه، ویلفرد لوث، ویت ولتزکه، الکساندر ویل و یان زینکه

"unsere Consuln [müssen] in Türkei und Indien, Agenten etc. […] die ganze Mohamedan. Welt gegen dieses verhaßte, verlogene, gewissenlose Krämervolk zum wilden Aufstand entflammen; denn wenn wir uns verbluten sollen, dann soll England wenigstens Indien verlieren."
Kaiser Wilhelm II., auf dem Höhepunkt der Juli-Krise 1914

Die Völker der islamischen Welt zum Aufstand gegen die britische Kolonialherrschaft zu bewegen – das war Teil der Kriegsstrategie, die die politische und militärische Führung des Deutschen Reiches in der Julikrise 1914 entwickelte. Sie stützte sich dabei auf die Kenntnisse der Entwicklungen im Osmanischen Reich, die der Kölner Bankierssohn und Orientexperte Max Freiherr von Oppenheim erworben hatte. Wie deutsche Militärs, Diplomaten und in den Kriegsdienst versetzte Zivilisten versuchten, diese Strategie auf dem orientalischen Kriegsschauplatz umzusetzen, wird in diesem Band zum ersten Mal auf breiter Quellengrundlage dargestellt. Er handelt von wechselnden militärischen und politischen Erfolgen in Ägypten, Palästina, im Libanon, in Mesopotamien, Persien, im Kaukasus undam Arabischen Golf, aber auch von internen Rivalitäten und Auseinandersetzungen mit den habsburgischen und osmanischen Verbündeten. In der Summe wird eine Bewegung deutlich, die tatsächlich mehr auf die Unabhängigkeit der islamischen Völker zielte als auf einen Ausbau der deutschen Weltmachtstellung. Mit Beiträgen von Marc Hanisch, Michael Jonas, Stefan M. Kreutzer, Martin Kröger, Bernd Lemke, Wilfried Loth, Veit Veltzke, Alexander Will und Jan Zinke