دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Vanessa Roghi
سری: Strade blu. Non Fiction
ISBN (شابک) : 8804749938, 9788804749936
ناشر: Mondadori
سال نشر: 2022
تعداد صفحات: 204
زبان: Italian
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 264 Kb
در صورت تبدیل فایل کتاب Eroina. Dieci storie di ieri e di oggi به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب هروئین ده داستان از دیروز و امروز نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
والنتینا از 13 سالگی شروع به کشیدن هروئین کرد. سال 2002 بود. هیچ کس فکر نمی کرد که هروئین هنوز یک تهدید است، می گفتند فقط معتادان به مواد مخدر که از دهه هشتاد جان سالم به در برده بودند این کار را می کردند، نمادی از گذشته ای که باید فراموش کرد. امروز والنتینا 33 ساله است، او در دوازده جامعه درمانی حضور داشته و از آن خارج شده است، اما در نهایت به زندان افتاد. تحقیقات ونسا روگی در مورد دنیای به اصطلاح \"داروهای سخت\" از اینجا شروع می شود، از داستان دختری مانند بسیاری دیگر. داستانی که در پایان قرن نوزدهم آغاز میشود، زمانی که مشتقات تریاک بهعنوان داروی قطعی برای مقابله با درد شناخته میشد، قبل از اینکه مفهوم اعتیاد و اعتیاد شناخته شود، و به امروز میرسد، زمانی که در سال 2019، کمی قبل از شیوع بیماری همهگیری کووید-19، پس از پانزده سال کاهش مداوم، افزایش جدیدی در مصرف هروئین ایجاد شد. گذر از ساخت فرهنگی-اجتماعی شخصیت «سمی» به دورهها و فراخوانهای «جنگ با مواد مخدر» تا مسئولیت شرکتهای داروسازی در بحران جدید مواد افیونی. در پس زمینه این سناریو، نویسنده امکان راه حلی متفاوت، هم از سیاست تنبیهی اتخاذ شده توسط بسیاری از کشورهای اروپایی، از جمله ایتالیا، را زیر سوال می برد، که نتیجه آن این است که از 850000 زندانی، 18 درصد برای استفاده یا تملک زندانی می شوند. از داروها، و از جوامع درمانی، که در آن ضروری است که مواد را به طور ناگهانی و برای همیشه ترک کنید. این «راه سوم» کاهش آسیب نامیده میشود و این اعتراف است که برای برخی ترک مواد یک گزینه نیست. این جایگزینی است که باید برای فرد رد شود و مهمتر از همه از انگ زدن به سوژه چشم پوشی کرد، چیزی که فقط به حاشیه راندن او و محکوم کردن او به مرگ \"مدنی\" کمک می کند. تحقیقی پرشور و مستند که ما را به جهنم اعتیاد به مواد مخدر می برد. زیرا \"به لطف حماسه واقعی مواد مخدر، به طور متناقض، ما در مورد سیستم جهانی مواد مخدر خیلی بیشتر از \"معتاد\" نزدیک خود می دانیم.
Valentina ha iniziato a fumare eroina a 13 anni. Era il 2002. Nessuno pensava che l'eroina fosse ancora una minaccia, si diceva che a farsi erano ormai solo i tossicomani sopravvissuti agli anni Ottanta, simbolo di un passato da dimenticare. Oggi Valentina ha 33 anni, è entrata e uscita da dodici comunità terapeutiche, solo per finire in carcere. Parte da qui, dalla vicenda di una ragazza come tante, il percorso di ricerca di Vanessa Roghi sul mondo delle cosiddette «droghe pesanti». Una storia che inizia alla fine dell'Ottocento, quando i derivati dell'oppio furono salutati come i rimedi definitivi contro il dolore, prima che se ne conoscesse il risvolto dell'assuefazione e della dipendenza, e arriva ai giorni nostri, quando nel 2019, poco prima dello scoppio della pandemia di Covid-19, si è verificata una nuova impennata nel consumo di eroina, dopo quindici anni di calo costante. Passando dalla costruzione socioculturale della figura del «tossico» ai corsi e ricorsi della «guerra alla droga», fino alla responsabilità delle case farmaceutiche nella nuova crisi degli oppioidi. Sullo sfondo di questo scenario, l'autrice si interroga sulla possibilità di una soluzione diversa, sia dalla politica punitiva adottata da molti Paesi europei, fra cui l'Italia, il cui risultato è che su 850.000 detenuti il 18 percento è recluso per uso o possesso di droghe, sia da quella delle comunità terapeutiche, dove l'imperativo è rinunciare di colpo e per sempre alle sostanze. Questa «terza via» si chiama riduzione del danno ed è l'ammissione che, per alcuni, smettere di assumere stupefacenti non è un'opzione praticabile. È un'alternativa che deve declinarsi sul singolo e soprattutto rinunciare alla stigmatizzazione del soggetto, che serve solo a emarginarlo e condannarlo a una morte «civile». Una ricerca appassionata e documentata, che ci porta nell'inferno della dipendenza dalle droghe. Perché «grazie a una vera e propria epica dei narcos, paradossalmente, del sistema mondiale della droga sappiamo senza dubbio molto di più di quanto sappiamo del "drogato" vicino a noi».