Erkenntnis und Reduktion

مسئله شکل‌گیری روش‌های فلسفی، آن‌گونه که ادموند هوسرل در بستر پدیدارشناسی خود مطرح کرده و به آن پاسخ داده است، در این پژوهش از منظری جدید مورد بررسی قرار گرفته است. نقطه آغاز تأمل این فرضیه است که ارتباط نزدیکی بین نحوه توصیف دانش طبیعی در بررسی موضوعی و نحوه درک دانش فلسفی و روش آن وجود دارد. نویسنده برای روشن کردن این ارتباط، دیدگاهی دوگانه را در مطالعه خود اتخاذ کرده است: از یک سو، با بازسازی دقیق توسعه معرفت‌شناسی پدیدارشناختی هوسرل از 1900 تا 1913، خود را به تفصیل وقف پدیدارشناسی موضوعی دانش هوسرل می‌کند. 14. از سوی دیگر، او توسعه روش پدیدارشناختی را نه تنها به تبیین‌های روش‌شناختی هوسرل، بلکه بیش از همه به کاربرد عملی روش پدیدارشناختی او دنبال می‌کند. این رویکرد عرضی، که در آن نتایج موقت پدیدارشناسی موضوعی با تنها شکل روشمند موقت خود در ارتباط است، نه تنها به درک عمیق‌تر روش هوسرل منجر می‌شود، بلکه رویکرد جدیدی را به پدیدارشناسی موضوعی دانش او نیز می‌گشاید. با توجه به این مطالعه، منشاء پدیدارشناسی ژنتیکی را می توان به سال 1908 بازگرداند. با این حال، چرخش استعلایی پدیدارشناسی را می توان به عنوان پیامد دگرگونی ژنتیکی پدیدارشناسی در نظر گرفت.

Die Frage der philosophischen Methodenbildung, wie sie bei Edmund Husserl im Rahmen seiner Phänomenologie gestellt und beantwortet wurde, wird in dieser Studie aus einem neuen Blickwinkel betrachtet. Ausgangspunkt der Reflexion ist die Hypothese, dass ein enger Zusammenhang besteht zwischen der Weise, wie die natürliche Erkenntnis in der thematischen Untersuchung charakterisiert wird, und der Art der Konzeption der philosophischen Erkenntnis und ihrer Methode. Um diesen Zusammenhang zu beleuchten, hat die Verfasserin in ihrer Untersuchung eine doppelte Perspektive eingenommen: Einerseits widmet sie sich eingehend Husserls thematischer Phänomenologie der Erkenntnis, indem sie die Entwicklung seiner phänomenologischen Erkenntnislehre von 1900 bis 1913/14 genau rekonstruiert. Andererseits verfolgt sie die Entfaltung der phänomenologischen Methode, indem sie sich nicht nur an Husserls methodischen Ausführungen, sondern vor allem an seiner operativen Anwendung der phänomenologischen Methode orientiert. Diese transversale Betrachtungsweise, in der die vorläufigen Ergebnisse der thematischen Phänomenologie mit ihrer stets nur provisorischen methodischen Gestalt in Verbindung gebracht werden, führt nicht nur zu einem tieferen Verständnis der Methode Husserls, sondern eröffnet zugleich eine neue Zugangsweise zu seiner thematischen Erkenntnisphänomenologie. Die Ursprünge der genetischen Phänomenologie können dieser Studie zufolge auf das Jahr 1908 zurückdatiert werden; damit lässt sich aber die transzendentale Wende der Phänomenologie als eine Folge der genetischen Umgestaltung der Phänomenologie betrachten.