Erfahrung und Ausdruck: Phänomenologie im Umbruch bei Husserl und Seinen Nachfolgern

در تحقیقات دقیق، \"تجربه و بیان\" یک تغییر اساسی در پدیدارشناسی را دنبال می کند که قبلاً با هوسرل شروع شده بود ، اما فقط با جانشینان بعدی مانند مرلوپونتی و ریشیر ، لویناس و والدنفلز اهمیت واقعی پیدا کرد. ، ماریون و ریکور دریافت می کند. پدیدارشناسی زمان ما به سختی به مشاهده درونی تجارب یک سوژه من می چسبد. بلکه فرآیندهای معناسازی را به نمایش می‌گذارد که به معنی دادن از طریق آگاهی منجر نمی‌شود، بلکه لحظاتی را آشکار می‌کند که در دسترس سوژه آگاه نیست. این امر لزوماً منجر به بازتعریف رابطه بین تجربه و بیان می‌شود: تجربه‌ای که به‌عنوان محل شکل‌گیری خود به خود معنا درک می‌شود را نمی‌توان به شبکه مفهومی-مقوله‌ای از معانی یافت شده گره زد، بلکه نیاز فوری به یک «بیان خلاق» دارد (Merleau-Ponty). ). بیان تجربه که به این شکل درک می شود، به نوبه خود تجربه هایی را ممکن می سازد که عجیب و غریب هستند، زیرا از همان ابتدا بیانگر هستند. تجربیاتی که فرد از بیان زبانی در گفتار کارآمد، با بیان حسی بیگانه در رفتار پاسخگو، با اشکال روایی در تأمل در داستان زندگی خود و در برخورد با ادبیات دارد، اساساً متعلق به موضوعات مورد بررسی است. پدیدارشناسی که خود را صرفاً توصیف و تشریح تجربه نمی داند، بلکه مدعی است که بیان فکری تجربه محسوب می شود.

"Erfahrung und Ausdruck" zeichnet in detaillierten Untersuchungen einen Umbruch innerhalb der Phänomenologie nach, der bereits bei Husserl einsetzt, sein eigentliches Gewicht aber erst bei späteren Nachfolgern wie Merleau-Ponty und Richir, Levinas und Waldenfels, Marion und Ricœur erhält. Die Phänomenologie unserer Zeit hält sich kaum mehr allein an die Innenbetrachtung der Erlebnisse eines Ichsubjekts; sie kehrt vielmehr Sinnbildungsprozesse hervor, die nicht in einer Sinngebung durch das Bewußtsein aufgehen, sondern für das bewußte Subjekt unverfügbare Momente ans Licht bringen. Das führt notwendig zu einer Neubestimmung des Verhältnisses von Erfahrung und Ausdruck: Ein als Ort spontaner Sinnbildung verstandenes Erfahrungsgeschehen läßt sich nicht in ein begrifflich-kategoriales Netz vorgefundener Bedeutungen einbinden, sondern verlangt zwingend nach einem "schöpferischen Ausdruck" (Merleau-Ponty). Der so verstandene Ausdruck der Erfahrung macht wiederum eigentümliche, weil von vornherein ausdrucksbedingte Erfahrungen möglich. Die Erfahrungen, die man mit dem sprachlichen Ausdruck in der fungierenden Rede, mit der fremden Sinnesäußerung im responsiven Verhalten, mit den erzählerischen Formen in der Reflexion auf die eigene Lebensgeschichte und im Umgang mit der Literatur macht, gehören wesenhaft zu den Untersuchungsgegenständen einer Phänomenologie, die sich nicht einfach als eine Beschreibung und Zergliederung der Erlebnisse versteht, sondern Anspruch darauf erhebt, als denkerischer Ausdruck der Erfahrung zu gelten.