Erasmus as a Translator of the Classics

این اولین مطالعه کامل بر روی ترجمه های اراسموس از ادبیات کلاسیک، رویکرد او به ترجمه و به طور کلی تر، نقش او به عنوان یک انتقال دهنده آثار کلاسیک را بررسی می کند. این به ترتیب زمانی پیشرفت مطالعات یونانی او و تاریخ انتشار ترجمه های او از یونانی به لاتین را دنبال می کند. اینها شامل منتخبی از آثار لیبانیوس، اوریپید، پلوتارک، لوسیان، جالینوس، ایزوکراتس و گزنفون بود. همچنین روش‌های اراسموس را با مثال‌های مناسب از متون خودش و پیشینیان و معاصرانش نشان می‌دهد. با انجام این کار، مروری بر وضعیت ادبیات یونانی در رنسانس ارائه می‌کند.

اراسموس از ترجمه تحت اللفظی به رویکردی لیبرال‌تر تغییر مکان داد - تغییری در نگرش که با تعریف مجدد نقش او به عنوان مترجم همراه شد. . در کارهای اولیه‌اش، او اهداف خصوصی را دنبال می‌کرد، که نسخه‌های خود را از نویسندگان غیرمذهبی به‌عنوان قطعات خصوصی برای کار بزرگ خود، عهد جدید، در نظر می‌گرفت. در سال های بعد رویکرد او بیشتر خواننده محور شد. او کار خود را در راستای خدمت به دانش پژوهی می‌نگرید - دسترسی به ادبیات یونانی برای خوانندگان لاتین و هدایت آنها به تفکر کلاسیک. او نه تنها به مکانیزم انتقال مطالب واقعی و کیفیت های ادبی نسخه اصلی، بلکه به کاربرد محتوای اخلاقی آن در فلسفه مسیحی نیز توجه داشت.

این کتاب شامل فصلی در مورد عهد جدید اراسموس است. نسخه؛ با اجازه دادن به ارزیابی کامل تر از سهم اراسموس در زبان شناسی، این موضوع بعد مهمی به کتاب می بخشد. ترجمه های اراسموس از متون یونانی منعکس کننده دو نگرانی است که بر زندگی او حاکم بود. او به‌عنوان یک مربی می‌خواست فیلولوژی کلاسیک را به‌طور محکم در برنامه درسی مدارس تثبیت کند. او به عنوان یک انسان گرای مسیحی می خواست محققین کتاب مقدس را متقاعد کند که این ابزار ضروری حرفه آنهاست.

This first full-length study of Erasmus’ translations of classical literature examines his approach to translation and, more generally, his role as a transmitter of the classics. It traces in chronological order the progress of his Greek studies and the publication history of his translations from Greek into Latin; these included selections from the works of Libanius, Euripides, Plutarch, Lucian, Galen, Isocrates and Xenophon. It also illustrates Erasmus’ methods with appropriate examples from his own texts and from those of his predecessors and contemporaries. In so doing it provides an overview of the state of Greek literature in the Renaissance.

Erasmus shifted from literal translation to a more liberal approach – a change in attitude that was accompanied by a redefinition of his role as translator. In his early work he had pursued private goals, regarding his versions from secular authors as private pieces for his magnum opus, the New Testament. In later years his approach became more reader-oriented. He saw his work in terms of a service to scholarship – making Greek literature accessible to Latin readers and acting as their guide to classical thought. He was concerned not only with the mechanics of conveying the factual contents and literary qualities of the original, but also with the applicability of its moral content to Christian philosophy.

This book includes a chapter on Erasmus’ New Testament version; by allowing a fuller evaluation of Erasmus’ contribution to philology, this subject adds an important dimension to the book. Erasmus’ translations of Greek texts reflect two concerns that dominated his life. As an educator he wanted to see classical philology firmly established in the curriculum of schools; as a Christian humanist he wanted to convince biblical scholars that it was an indispensable tool of their profession.