Epistolarity and World Literature, 1980–2010

این کتاب به بررسی تجدید حیات خیره کننده نامه ادبی در پایان قرن بیستم می پردازد. این بررسی می‌کند که چگونه نویسندگان برای ایجاد گفت‌وگو در سراسر مرزهای ملی، زبانی و فرهنگی به سنت‌های معرفتی بازگشتند و طیفی از نویسندگان معاصر و پسااستعماری را که قبلاً با هم در نظر نگرفته‌اند، از جمله مونیکا علی، جان برگر، آمیتاو گوش، مایکل اوندااتجه و آلیس واکر، مجدداً موضع‌گیری می‌کند. این کتاب از طریق مجموعه‌ای از خوانش‌های موقعیت‌یافته نشان می‌دهد که چگونه بازگشت به اپیستولاریته توسط ایده‌آل‌های مربوط به گفتگو و ارتباط انسانی پشتیبانی می‌شود. در بسیاری از آثار از حروف برای ارائه مطالب غیرانگلیسی به خواننده انگلیسی استفاده می شود. برخی دیگر از نامه ها برای به چالش کشیدن مرزهای تحت کنترل پلیس استفاده می کنند: زندان، سرزمین اشغالی، دولت ملی. در جاهای دیگر، از حروف برای ارتباط دادن خبرنگاران در زمینه‌های فرهنگی و زبانی مختلف استفاده می‌شود. مشترک همه آثاری است که در این کتاب در نظر گرفته شده است، جذابیتی است که آنها برای ما به عنوان خوانندگان، و مسئولیتی که برای پاسخگویی به این آدرس بر عهده ما می گذارند.
با در نظر گرفتن رساله به عنوان نقطه شروع آن و دنبال کردن نظرات اورباخ. ایده‌آل گمانه‌زنی weltliteratur، این کتاب از روند غالب «دورخوانی» در ادبیات جهان دور می‌شود و نشان می‌دهد که در تحلیل موقعیت نزدیک فرم و ترکیب است که مفهوم ادبیات جهان پدیدار می‌شود. به وضوح این مطالعه به دنبال بازاندیشی در شیوه‌های خواندن ادبیات جهان است و نشان می‌دهد که چگونه نامه ادبی، در قالب‌های قدیمی و جدید، در این دوره دوباره قدرتمندانه صحبت می‌کند.

This book examines the striking resurgence of the literary letter at the end of the long twentieth century. It explores how authors returned to epistolary conventions to create dialogue across national, linguistic and cultural borders and repositions a range of contemporary and postcolonial authors never considered together before, including Monica Ali, John Berger, Amitav Ghosh, Michael Ondaatje and Alice Walker. Through a series of situated readings, the book shows how the return to epistolarity is underpinned by ideals relating to dialogue and human connection. Several of the works use letters to present non-anglophone material to the anglophone reader. Others use letters to challenge policed borders: the prison, occupied territory, the nation state. Elsewhere, letters are used to connect correspondents in different cultural and linguistic contexts. Common to all of the works considered in this book is the appeal that they make to us, as readers, and the responsibility they place on us to respond to this address.
By taking the epistle as its starting point and pursuing Auerbach’s speculative ideal of weltliteratur, this book turns away from the dominant trend of ‘distant reading’ in world literature, and shows that it is in the close situated analysis of form and composition that the concept of world literature emerges most clearly. This study seeks to re-think the ways in which we read world literature and shows how the literary letter, in old and new forms, speaks powerfully again in this period.