Epiphanies in the Modernist Short Story: Italian and English Perspectives

شاعرانگی تجلی از دیرباز به عنوان یک گرایش زیباشناختی وسیع مدرنیسم شناخته شده است که با قدرت هنر در آشکار کردن جوهر پنهان واقعیت مرتبط است. با این حال، استفاده انتقادی از این مفهوم هنوز مورد مناقشه است، زیرا در بسیاری از آثار مدرنیستی، لحظات استثنایی چیزی جز آشکار کننده نیستند. این کتاب ماهیت مبهم اپیفانی ها را در بر می گیرد و در سفری مقایسه ای به موازات داستان کوتاه انگلیسی زبان و مدرنیست ایتالیایی، تأثیرات آنها را بررسی می کند. کار چهار نویسنده داستان کوتاه مدرنیست - لوئیجی پیراندلو، جیمز جویس، فدریگو توزی، و کاترین منسفیلد - تجلیات را به عنوان پدیده‌های پیچیده، مرتبط با جنبه‌های متعدد فرهنگ مدرنیستی، که در تجربیات هنری به‌طور مستقل در همان دهه‌ها توسعه یافته‌اند، روشن می‌کند. ایده های هانری برگسون، ویلیام جیمز، مارتین هایدگر، و موریس مرلوپونتی، در میان دیگران، درک ما را از داستان ها و بینش نویسنده در پس آن ها روشن می کند. در نتیجه، حداقل سه رشته به عنوان ویژگی های مشترک تجلیات مدرنیستی ظاهر می شود. اولاً، آنها نتیجه «چرخش درونی» و کنجکاوی در مورد فرآیندهای ناخودآگاه روان هستند. دوم، آنها تلاش می کنند تا تجربه زیسته را به عنوان منبعی از دانش جزئی اما قابل اعتماد دوباره کشف کنند. ثالثاً، آنها تجارب عرفانی را به عنوان مجراهایی برای بینش سکولار در مورد زندگی به فعلیت می بخشند. جذابیت اصلی این لحظات روشنگری مدرنیستی دقیقاً در ایجاد فضایی از ابهام است که در آن می توان معانی بالقوه متعدد و گاه آشتی ناپذیری یافت. با انجام این کار، آنها موفق می شوند پتانسیل خلاقیت تمایزناپذیری را که بر اساس فلسفه های حیات گرایی گسترده عصر، جوهر زندگی را تشکیل می دهد، برانگیزند. بنابراین، در قالب بندی مجدد ابهام و عدم تعین به عنوان فضاهای آفرینش و انتخاب، تجلی ها رگه ای کمتر شناخته شده، تایید کننده زندگی اما نه ساده لوحانه از الهام مدرنیستی را به نمایش می گذارند.

The poetics of epiphany have long been recognised as a broad aesthetic trend of modernism, related to the power of art to reveal the hidden essence of reality. Yet the critical use of the concept is still contested, complicated by the fact that in many modernist works exceptional moments are anything but revealing. This book embraces the blurred nature of epiphanies and sets out to explore their effects in a comparative journey paralleling Anglophone and Italian modernist short fiction. The work of four modernist short story writers – Luigi Pirandello, James Joyce, Federigo Tozzi, and Katherine Mansfield – illuminates epiphanies as complex phenomena, connected to multiple aspects of modernist culture, which appear in artistic experiences developed independently in the same decades. The ideas of Henri Bergson, William James, Martin Heidegger, and Maurice Merleau-Ponty, among others, nuance our understanding of the stories and of the author's vision behind them. At least three threads emerge, as a result, as common characteristics of modernist epiphanies. First, they are a result of the ‘inward turn’ and of the curiosity about the psyche’s subconscious processes. Second, they attempt to rediscover lived experience as a source of partial but reliable knowledge. Third, they re-actualise mystical experiences as conduits to a secular insight about life. The main appeal of these modernist moments of enlightenment is precisely that they establish an atmosphere of ambiguity where multiple and sometimes irreconcilable potential meanings can be found. By so doing, they succeed in evoking the undifferentiated creative potential that, according to the widespread vitalist philosophies of the age, constitutes the essence of life. In reframing ambiguity and indeterminacy as spaces of creation and choice, epiphanies thus bring out a lesser known, life-affirming but not naïve vein of modernist inspiration.