Enhancing Humanity: The Philosophical Foundations of Humanistic Education

در تهوع ژان پل سارتر، روکنتین احساس می‌کند ملزم به شنیدن سخنان عاطفی انسان خودآموخته درباره انسان‌گرایی و انسانیت است. روکنتین می‌گوید: «آیا این تقصیر من است»، «در تمام آنچه به من می‌گوید، من فقدان مقاله اصیل را تشخیص می‌دهم؟ آیا این تقصیر من است که، همانطور که او صحبت می‌کند، ببینم همه انسان‌گراهایی که می‌شناختم برخاسته‌اند؟ من تعداد زیادی از آنها را می شناسم!» و سپس او اومانیست های رادیکال، به اصطلاح اومانیست «چپ»، و اومانیست کمونیست، اومانیست کاتولیک را فهرست می کند که همگی مدعی اشتیاق به همنوعان خود هستند. "اما دیگران هستند، انبوهی از دیگران: فیلسوف اومانیست که مانند برادر بزرگتر خردمند با احساس مسئولیت خود بر برادران خود خم می شود؛ انسان گرا که انسان ها را آن گونه که هستند دوست دارد، انسان گرا که انسان ها را آن گونه که باید دوست دارند. باشد، کسی که با رضایت آنها می خواهد آنها را نجات دهد، و کسی که آنها را با وجود خود نجات می دهد ... \" کاملاً طبیعی است که روکنتین شکاک با این جمله پایان می دهد که چگونه \"همه آنها از یکدیگر متنفرند: به عنوان یک فرد. پروفسور آلونی با آگاهی کامل از استفاده نادرست و راحتی کاذب در استفاده از این اصطلاح، به بازگرداندن معنی به کلمه و همچنین مناسب سازی اهمیت آموزشی آن اقدام می کند. طراوت در این کتاب وجود دارد، بازیابی وضوح از دست رفته، بازیابی تعهد واقعی.

In Jean PaulSartre's Nausea, Roquentin feels bound to listen to the sentimental ramblings about humanism and humanity by the Self Taught Man. "Is it my fault," muses Roquentin, "in all he tells me, I recognize the lack of the genuine article? Is it my fault if, as he speaks, I see all the humanists I have known rise up? I have known so many ofthem!" And then he lists the radical humanist, the so called"left" humanist, and Communist Humanist, the Catholic humanist, all claiming a passion for their fellow men. "But there are others, a swarm of others: the humanist philosopher who bends over his brothers like a wise older brother with a sense of his responsibility; the humanist who loves men as they are, the humanist who loves men as they ought to be, the one who wants to save them with their consent, and the one who will save them in spite of themselves. . . . " Quite naturally, the skeptical Roquentin ends by saying how "they all hate each other: as individuals, not as men. " Fully aware of the misuse and false comfort in the use of the term, Professor Aloni proceeds to restore meaning to the word as well as appropriate its educational significance. There is a freshness in this book, a restoration of a lost clarity, a regaining of authentic commitment.