English Renaissance Drama and the Specter of Spain: Ethnopoetics and Empire

شبح اسپانیا به ندرت در بحث های ما درباره نمایشنامه ای که اغلب به عنوان تاج دستاورد رنسانس ادبی انگلیسی در نظر گرفته می شود، حضور پیدا می کند. با این حال نمایشنامه نویسانی مانند توماس کید، کریستوفر مارلو و ویلیام شکسپیر دقیقاً معاصر با درگیری طولانی انگلستان با امپراتوری اسپانیا هستند، متحدی سنتی که به دشمنی کهن الگو تبدیل شده است. آیا واقعاً این نمایشنامه نویسان نسبت به مشکلات اسپانیایی کشورشان اینقدر لال بودند؟ یا آیا ما - به دلایل فرهنگی و نهادی - در شنیدن صحبت های تلاقی اسپانیایی هراسی که در درام نفوذ کرده بود، ناکام مانده ایم؟

تصور یک حوزه عمومی مدرن اولیه که در آن نمایشنامه نویسان با امپریالیست های اولیه تلاقی می کنند. اریک گریفین، جدلی‌گرایان پروتستان، معذرت‌خواهان مخالف، و شبکه‌ای ماکیاولیستی از مبلغان که شامل مقامات بلندپایه دولتی و همچنین چاپخانه‌داران می‌شد، راهبردهای بلاغی را کشف می‌کند که از طریق آن دیدگاه‌های اسپانیایی هراسی که به اصطلاح افسانه سیاه بی‌رحمی اسپانیایی را شکل دادند، به انگلیسی نوشته شدند. حافظه فرهنگی در عین حال، او نشان می‌دهد که انگلیسی‌ها به همان اندازه آماده بودند که با روحیه تقلید حسادت‌آمیز از اسپانیا استفاده کنند، همان‌طور که اسپانیایی‌ها را به عنوان عامل قومی نابردباری و ستم اهریمنی جلوه دهند.

بازجویی از جهت‌گیری ویگیش که دارد. به تماشای رنسانس انگلیسی در مه‌ای از پیروزی‌های انگلیسی-آمریکایی ادامه داد، درام انگلیسی رنسانس و شبح اسپانیا صدای شرکت‌کنندگان کلیدی اسپانیایی و مقاومت کاتولیک "اسپانیایی‌شده" را بازیابی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه انگلستان و اسپانیا به استفاده از سنت‌ها و منابع فرهنگی مشترک، حتی در لحظه‌های تاریخی‌ترین رویارویی خود ادامه دادند.

The specter of Spain rarely figures in our discussions of the drama that is often regarded as the crowning achievement of the English literary Renaissance. Yet dramatists such as Thomas Kyd, Christopher Marlowe, and William Shakespeare are exactly contemporary with England's protracted conflict with the Spanish Empire, a traditional ally turned archetypical adversary. Were these playwrights really so mute with respect to their nation's Spanish troubles? Or have we failed—for reasons cultural and institutional—to hear the Hispanophobic crosstalk that permeated the drama no less than England's other public discourses?

Imagining an early modern public sphere in which dramatists cross pens with proto-imperialists, Protestant polemicists, recusant apologists, and a Machiavellian network of propagandists that included high government officials as well as journeyman printers, Eric Griffin uncovers the rhetorical strategies through which the Hispanophobic perspectives that shaped the so-called Black Legend of Spanish Cruelty were written into English cultural memory. At the same time, he demonstrates that the English were as ready to invoke Spain in the spirit of envious emulation as to demonize the Spanish other as an ethnic agent of intolerance and oppression.

Interrogating the Whiggish orientation that has continued to view the English Renaissance through a haze of Anglo-American triumphalism, English Renaissance Drama and the Specter of Spain recovers the voices of key Spanish participants and the "Hispanized" Catholic resistance, revealing how England and Spain continued to draw upon shared traditions and cultural resources, even during the moments of their most storied confrontation.