Energiya—Buran: The Soviet Space Shuttle

در Energiya-Buran: Shuttle Space Shuttle، نویسندگان مسیر طولانی توسعه سیستم شاتل فضایی شوروی را توصیف می‌کنند که شامل موشک Energiya و مدارگرد بوران است. این برنامه در نهایت شاهد تنها یک پرواز بدون سرنشین در نوامبر 1988 بود، قبل از پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی که سرنوشت آن را رقم زد.

پس از پیشگفتاری ارائه شده توسط خلبان آزمایشی اصلی بوران، ایگور ولک، نویسندگان به تجربه‌ای که به تدریج در هوانوردی پرسرعت با توسعه هواپیماهای موشکی مختلف شوروی و موشک‌های کروز بین قاره‌ای بین دهه‌های 1930 تا 1950 انباشته شده است، نگاه می‌کنند. مطالعه چند هواپیمای فضایی کوچک در دهه 1960. سپس نویسندگان توضیح می دهند که چگونه تهدید نظامی درک شده شاتل فضایی ایالات متحده منجر به تصمیم گیری در فوریه 1976 برای ساخت نمونه مشابه شوروی شد و تکامل طرح را تا زمانی که در سال 1979 منجمد شد بررسی می کنند. در ادامه توضیحات فنی مفصلی از هر دو ارائه می شود. Energiya و Buran و نگاهی به سناریوهای پرواز اسمی و موقعیت‌های اضطراری، برجسته کردن شباهت‌ها و تفاوت‌ها با شاتل فضایی ایالات متحده.

نویسندگان سپس جنبه‌های مدیریتی برنامه Energiya-Buran را گسترش داده و موارد اصلی را خلاصه می‌کنند. دفاتر طراحی و تأسیسات تولیدی درگیر در پروژه و تشریح زیرساخت های مورد نیاز برای انتقال سخت افزار و آماده سازی آن برای پرتاب در کیهان بایکونور. آنها در ادامه به جزئیات انتخاب و آموزش تیم‌های خلبانان آزمایشی غیرنظامی و نظامی برای بوران، مأموریت‌های خدمه برای اولین مأموریت‌های سرنشین‌دار و پروازهای آماده‌سازی روی فضاپیمای سایوز می‌پردازند.

در ادامه تمرکز بر برنامه آزمایشی گسترده است. که قبل از اولین پرواز بوران، به ویژه شلیک های آزمایشی موتورهای موشکی اغلب مشکل ساز، اولین پرواز Energiya با محموله مرموز Polyus، پروازهای آزمایشی مدل های زیرمقیاس و نزدیک شدن جو و آزمایش های فرود انجام شد. پس از تجزیه و تحلیل گمانه زنی های غرب در مورد تلاش شاتل فضایی شوروی در دوران پیش از گلاسنوست، شرح مفصلی از آماده سازی نهایی برای اولین پرواز بوران و خود مأموریت ارائه شده است.

در فصل های پایانی، نویسندگان به نابودی تدریجی این پروژه در اوایل دهه 1990، سرنوشت مدارگردهای شوروی و زیرساخت های فضایی آنها، ماموریت های لغو شده و مشتقات برنامه ریزی شده زیادی از موشک Energiya نگاه می کنند. همچنین توجه به فرعی‌های فناوری مانند پروژه‌های Zenit و Sea Launch و موتورهای موشکی RD-180 و RD-191 می‌شود. در نهایت، یک مرور کلی از پیشنهادات هواپیمای فضایی جایگزین در طول و پس از دوران بوران، از جمله هواپیمای فضایی پرتاب شده MAKS، فضاپیمای کلیپر و سیستم‌های مختلف تک مرحله‌ای به مدار ارائه می‌شود.

این کتاب با مشخصات کلیدی سیستم Energiya-Buran، زندگینامه کوتاه خلبانان بوران، فهرست گسترده ای از کلمات اختصاری روسی، یک مقاله کتابشناختی کوتاه و یک نمایه دقیق به پایان می رسد. عمدتاً بر اساس منابع روسی، با حدود 250 تصویر و نمودار به شکلی غنی نشان داده شده است.

اگرچه Energiya-Buran اساساً برنامه‌ای از وعده‌های محقق نشده و رویاهای از بین رفته بود، اما نشان‌دهنده یک پیشرفت تکنولوژیکی بزرگ برای اتحاد جماهیر شوروی بود و داستان آن شایسته گفتن است.

In Energiya-Buran: the Soviet Space Shuttle, the authors describe the long development path of the Soviet space shuttle system, consisting of the Energiya rocket and the Buran orbiter. The program eventually saw just one unmanned flight in November 1988 before the end of the Cold War and the collapse of the Soviet Union sealed its fate.

After a Foreword provided by lead Buran test pilot Igor Volk, the authors look at the experience gradually accumulated in high-speed aeronautics with the development of various Soviet rocket planes and intercontinental cruise missiles between the 1930s to 1950s and the study of several small spaceplanes in the 1960s. Next the authors explain how the perceived military threat of the US Space Shuttle led to the decision in February 1976 to build a Soviet equivalent, and explore the evolution of the design until it was frozen in 1979. Following this is a detailed technical description of both Energiya and Buran and a look at nominal flight scenarios and emergency situations, highlighting similarities and differences with the US Space Shuttle.

The authors then expand on the managerial aspects of the Energiya-Buran program, sum up the main design bureaus and production facilities involved in the project and describe the infrastructure needed to transport the hardware and prepare it for launch at the Baikonur cosmodrome. They go on to detail the selection and training of teams of civilian and military test pilots for Buran, crew assignments for the first manned missions and preparatory flights aboard Soyuz spacecraft.

Next the focus turns to the extensive test program that preceded the first flight of Buran, notably the often trouble-plagued test firings of rocket engines, the first flight of Energiya with the enigmatic Polyus payload, test flights of subscale models and atmospheric approach and landing tests. After an analysis of Western speculation on the Soviet space shuttle effort in the pre-glasnost era, a detailed account is given of final preparations for the maiden flight of Buran and the mission itself.

In the final chapters the authors look at the gradual demise of the project in the early 1990s, the fate of the Soviet orbiters and their cosmodrome infrastructure, cancelled missions, and the many planned derivatives of the Energiya rocket. Attention is also paid to technological spin-offs such as the Zenit and Sea Launch projects and the RD-180 and RD-191 rocket engines. Finally, an overview is given of alternative spaceplane proposals during and after the Buran era, including the MAKS air-launched spaceplane, the Kliper spacecraft and various single-stage-to-orbit systems.

The book closes off with key specifications of the Energiya-Buran system, short biographies of the Buran pilots, an extensive list of Russian acronyms, a short bibliographical essay and a detailed index. Based largely on Russian sources, it is richly illustrated with some 250 pictures and diagrams.

Although Energiya-Buran was primarily a program of unfulfilled promises and shattered dreams, it represented a major technological breakthrough for the Soviet Union and its story deserves to be told.