Ends and Principles in Kant’s Moral Thought

امانوئل کانت (1724-1804) در میان بزرگترین متفکران جهان غرب قرار دارد. به ندرت حوزه‌ای از اندیشه، دست‌کم اندیشه فلسفی، وجود دارد که او در آن سهم مهم و ماندگاری نداشته باشد. به ویژه نوشته های او درباره مبانی و حدود دانش بشری، ماهیت دوبعدی اشیاء ادراکی یا «طبیعی» (از جمله انسان)، اصول و غایات اساسی اخلاق، خصلت یک جامعه عادلانه و یک جهان قابل توجه است. در صلح، حرکت و جهت تاریخ بشر، ماهیت زیبایی، غایت یا هدف همه آفرینش، آموزش صحیح جوانان، درک درست از دین، و همینطور. گرچه کانت ساکن کونیگزبرگ پروس بود - کودک، دانشجو، معلم خصوصی و سپس استاد فلسفه (و موضوعات دیگر) - افکار او تقریباً در سراسر جهان و حتی فراتر از آن بود. گزارش ها نشان می دهد که او (یک لیسانس) مردی دوست داشتنی بود که مورد احترام شاگردان و همکارانش بود و حتی چندین دوست صمیمی اش او را دوست داشتند. او ظاهراً هم در روابط شخصی و هم در جستجوی علم و حقیقت مردی با صداقت بود. علیرغم نگرش تا حدی بدبینانه او نسبت به پیشرفت اخلاقی نوع بشر - با قضاوت از تاریخ گذشته و رویدادهای معاصر - هرگز از ایمان عمیق به خوبی قلب انسان، به "گرایش عالی انسان نسبت به خیر" تزلزل نکرد. >

Immanuel Kant (1724-1804) stands among the greatest thinkers of the Western world. There is hardly an area of thought, at least of philosophical thought, to which he did not make significant and lasting contributions. Particularly noteworthy are his writings on the foundations and limits of human knowledge, the bidimensional nature of perceptual or "natural" objects (including human beings), the basic principles and ends of morality, the character of a just society and of a world at peace, the movement and direction of human history, the nature of beauty, the end or purpose of all creation, the proper education of young people, the true conception of religion, and on and on. Though Kant was a life-long resident of Konigsberg, Prussia - child, student, tutor, and then professor of philosophy (and other subjects) - his thought ranged over nearly all the world and even beyond. Reports reveal that he (a bachelor) was an amiable man, highly respected by his students and colleagues, and even loved by his several close friends. He was apparently a man of integrity, both in his personal relations and in his pursuit of knowledge and truth. Despite his somewhat pessimistic attitude toward the moral progress of mankind - judging from past history and contemporary events - he never wavered from a deep-seated faith in the goodness of the human heart, in man's "splendid disposition toward the good.