Encephalitis lethargica: The mind and brain virus

آنسفالیت بی‌حالی ("بیماری خواب") یک اختلال اسرارآمیز بود که در دهه پس از جنگ جهانی اول جهان را فرا گرفت، قبل از اینکه بدون اینکه علت آن مشخص شود ناپدید شود. حدود 85 درصد از قربانیان آن، عمدتاً کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان‌تر، از این اختلال حاد جان سالم به در بردند، اما بیشتر آنها دچار سندرم‌های عصبی شدید، به‌ویژه پارکینسونیسم شدید پس از آنسفالیت و سایر ناهنجاری‌های حرکتی شدید شدند که آنها را تا پایان عمر ناتوان کرد.
آنسفالیت بی‌حالی علی‌رغم تاریخچه کوتاه خود، نقش عمده‌ای در انواع بحث‌های پزشکی بین دو جنگ جهانی ایفا کرد، زیرا این مظهر بیماری عصبی روانی - که هم عملکردهای حرکتی و هم عملکردهای ذهنی را مورد حمله قرار می‌دهد - درست زمانی که جدایی عصب‌شناسی و روانپزشکی به وجود آمد ظاهر شد. یک نقطه بحرانی مبتلایان به انسفالیت بی‌حالی ترکیبی بی‌سابقه از علائم عصبی و روان‌پزشکی - از جمله پدیده‌های گیج‌کننده قبلی که عمدتاً با اسکیزوفرنی و هیستری مرتبط بودند، و همچنین تغییرات رفتاری و اختلالات کمبود توجه در کودکان - که نه تنها بر وحدت ذهن و حرکت در CNS تأکید می‌کردند، ارائه کردند. بلکه نقش مهمی را که توسط ساختارهای زیر قشری در آگاهی و سایر عملکردهای ذهنی بالاتر ایفا می شود که قبلاً با روح مرتبط بودند و اخیراً تصور می شد در قشر مغز انسان قرار دارند را روشن کرد. آنسفالیت بی‌حالی در بین دو جنگ جهانی بیش از هر اختلال دیگری بر افکار بالینی و نظری علم اعصاب اعمال کرد و تأثیر پایداری بر عصب‌شناسی و روان‌پزشکی داشت.
این کتاب برای مخاطبان تحصیل کرده فعال یا علاقه مند به علوم اعصاب بالینی (عصب شناسی، روانپزشکی، روانشناسی) یا آزمایشگاهی، به ویژه علاقه مندان به عصب روانپزشکی، و همچنین علاقه مندان به تاریخ علوم زیست پزشکی قابل توجه خواهد بود. /p>

Encephalitis lethargica (‘sleeping sickness’) was a mysterious disorder that swept the world in the decade following the First World War, before disappearing without its cause having been identified. Around 85% of its victims, predominantly children, adolescents and younger adults, survived the acute disorder, but most developed severe neurological syndromes, particularly severe post-encephalitic parkinsonism and other severe motor abnormalities, that incapacitated them for the remainder of their lives.
Despite its brief history, encephalitis lethargica played a major role in a variety medical discussions between the two World Wars, as this epitome of neuropsychiatric disease – attacking both motor and mental functions – appeared just as the separation of neurology and psychiatry had reached a critical point. Encephalitis lethargica sufferers presented an unprecedented combination of neurologic and psychiatric symptoms – including previously puzzling phenomena primarily associated with schizophrenia and hysteria, as well as behavioral changes and attention deficit disorders in children – that not only underscored the unity of mind and movement in the CNS, but also illuminated the critical role played by subcortical structures in consciousness and other higher mental functions that had formerly been associated with the soul and more recently presumed to be localized to the human cerebral cortex. Encephalitis lethargica exerted a greater influence on clinical and theoretic neuroscientific thought between the two World Wars than any other single disorder and had an enduring impact upon neurology and psychiatry.
This book will be of interest to an educated audience active or interested in clinical (neurology, psychiatry, psychology) or laboratory neuroscience, particularly those interested in neuropsychiatry, as well as to those interested in the history of the biomedical sciences.