Emergent Forms of Life and the Anthropological Voice

انسان شناسی به عنوان نقد فرهنگی به بازتعریف انسان شناسی فرهنگی در دهه 1980 کمک کرد. اکنون، با اشکال نوظهور زندگی و صدای انسان‌شناختی، محقق راه‌گشا، مایکل ام جی فیشر، بحث را به بررسی زمینه‌ای که در دهه 1990 برای تعامل با جهان‌های در حال تغییر علم فناوری و اشباع رسانه از راه دور گذاشته شد، سوق می‌دهد. و بازسازی جوامع پس از آسیب های عظیم. فیشر استدلال می‌کند که روش‌شناسی‌ها و ابزارهای مفهومی جدید به دلیل این واقعیت ضروری هستند که فرهنگ‌ها از هر نوع پیچیده‌تر و متمایزتر می‌شوند، در عین حال که جهانی‌سازی و مدرن‌سازی آنها را به تعامل فزاینده‌ای افزایش می‌دهد. فیشر توضیح می دهد که انسان شناسی اکنون در مجموعه ای از فضاهای سوم بسیار فراتر از دوگانگی های قرن نوزدهم و بیستم ما/آنها، بدوی/متمدن، شرق/غرب، یا شمال/جنوب عمل می کند. او معتقد است که پارادایم‌های مفیدتر - مانند انفورماتیک، مقیاس‌بندی چند بعدی، خودایمنی، و سواد بصری فراتر از چارچوب - از علوم و فناوری‌های رسانه‌ای معاصر نشأت می‌گیرند.

فیشر که مدافع سرسخت صدا و روش انسان‌شناسی است، بر بعد اخلاقی تأکید می‌کند. انسان شناسی فرهنگی او پیشنهاد می کند که قوم نگاری به طور منحصر به فردی برای جمع آوری و انتقال مشاهدات اساسی برای ایجاد نهادهای اجتماعی جدید برای یک جامعه مدنی در حال تکامل قرار دارد. فیشر در اشکال نوظهور زندگی و صدای انسان‌شناختی مجموعه‌ای خیره‌کننده از موضوعات - از جمله سینمای ایران و لهستان، فضای مجازی، روایت زندگی‌نامه‌ای و تخیلی، و بیوتکنولوژی‌های ژنومی- را در نظر می‌گیرد و در این فرآیند، یک موضوع را نشان می‌دهد. انسان شناسی فرهنگی برای جهانی بسیار شبکه ای او زمینه را برای یک انسان شناسی جدید و قدرتمند قرن بیست و یکم ایجاد می کند که مشخصه آن اصرار مداوم بر کار میدانی تجربی، تعامل با سایر رشته ها و گفتگو با طرفداران در سراسر جهان است.

Anthropology as Cultural Critique helped redefine cultural anthropology in the 1980s. Now, with Emergent Forms of Life and the Anthropological Voice, pathbreaking scholar Michael M. J. Fischer moves the discussion to a consideration of the groundwork laid in the 1990s for engagements with the fast-changing worlds of technoscience, telemedia saturation, and the reconstruction of societies after massive trauma. Fischer argues that new methodologies and conceptual tools are necessitated by the fact that cultures of every kind are becoming more complex and differentiated at the same time that globalization and modernization are bringing them into exponentially increased interaction. Anthropology, Fischer explains, now operates in a series of third spaces well beyond the nineteenth- and twentieth-century dualisms of us/them, primitive/civilized, East/West, or North/South. He contends that more useful paradigms—such as informatics, multidimensional scaling, autoimmunity, and visual literacy beyond the frame—derive from the contemporary sciences and media technologies.

A vigorous advocate of the anthropological voice and method, Fischer emphasizes the ethical dimension of cultural anthropology. Ethnography, he suggests, is uniquely situated to gather and convey observations fundamental to the creation of new social institutions for an evolving civil society. In Emergent Forms of Life and the Anthropological Voice Fischer considers a dazzling array of subjects—among them Iranian and Polish cinema, cyberspace, autobiographical and fictional narrative, and genomic biotechnologies—and, in the process, demonstrates a cultural anthropology for a highly networked world. He lays the groundwork for a renewed and powerful twenty-first-century anthropology characterized by a continued insistence on empirical fieldwork, engagements with other disciplines, and dialogue with interlocutors around the globe.