Embracing ’Asia’ in China and Japan: Asianism Discourse and the Contest for Hegemony, 1912–1933

این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه آسیایی‌گرایی به یک مفهوم کلیدی در جریان اصلی گفتمان سیاسی بین چین و ژاپن تبدیل شد و چگونه از آن در سطح داخلی و بین‌المللی در رقابت برای هژمونی سیاسی استفاده شد. استدلال می‌کند که از اوایل دهه 1910 تا اوایل دهه 1930، این مسابقه برداشت چینی‌ها و ژاپنی‌ها از «آسیا» را تغییر داد، از مفهومی که خارجی-ارجاعی، تحمیلی خارجی، پیرامونی، و عمدتاً منفی و انکار شده (در ژاپن) یا تا حد زیادی نادیده گرفته می شود (در چین) به موردی که به خود ارجاع داده می شود، خود تعریف می شود، مرکزی است، و به طور گسترده تأیید و استقبال می شود. آسیایی گرایی به عنوان یک یسم، «آسیا» را به عنوان یک مفهوم جغرافیایی با مفاهیم فرهنگی-نژادگرایانه به جایگاه یک اصل سیاسی تمام عیار ارتقا داد و پیشنهاد و بحث آن را در مقابل سایر دکترین های سیاسی تشویق کرد. زمان، مانند ناسیونالیسم، انترناسیونالیسم و ​​امپریالیسم. در اواسط دهه 1920، انواع زیادی از مفاهیم آسیایی گرایی در گفتمان فراملی بین ژاپن و چین ظاهر شد. از نظر اصطلاحی و مفهومی، آنها نه تنها راه را برای تصاحب گفتمان "آسیا" توسط امپریالیسم ژاپن از اوایل دهه 1930 به بعد هموار کردند، بلکه پذیرش مفاهیم چین محور آسیایی را توسط سیاستمداران و همکاران چینی تسهیل کردند.

This book examines how Asianism became a key concept in mainstream political discourse between China and Japan and how it was used both domestically and internationally in the contest for political hegemony. It argues that, from the early 1910s to the early 1930s, this contest changed Chinese and Japanese perceptions of ‘Asia’, from a concept that was foreign-referential, foreign-imposed, peripheral, and mostly negative and denied (in Japan) or largely ignored (in China) to one that was self-referential, self-defined, central, and widely affirmed and embraced. As an ism, Asianism elevated ‘Asia’ as a geographical concept with culturalist-racialist implications to the status of a full-blown political principle and encouraged its proposal and discussion vis-à-vis other political doctrines of the time, such as nationalism, internationalism, and imperialism. By the mid-1920s, a great variety of conceptions of Asianism had emerged in the transnational discourse between Japan and China. Terminologically and conceptually, they not only paved the way for the appropriation of ‘Asia’ discourse by Japanese imperialism from the early 1930s onwards but also facilitated the embrace of Sino-centric conceptions of Asianism by Chinese politicians and collaborators.