Em Busca do Tempo Perdido vol. 6 - A Fugitiva

\"فراری\" را می توان به عنوان یک کتاب عزاداری دید. غم سنگین. قهرمان داستان، مارسل، که در حال باز کردن شبکه غول‌پیکر گذشته‌اش است، ناگهان خود را تنها می‌بیند. آلبرتینای شما، "پرنده شگفت انگیز"، از دستان شما فرار می کند و بدون گذاشتن پیامی می رود. یک دایره کامل از حسادت، نوحه و اختراع عاشقانه در برابر او باز می شود. هنگامی که این ساخت و ساز که در داخل، در بازی وسواس گونه بین واقعیت و تخیل اتفاق می افتد، به اوج خود می رسد، او این خبر دردناک را دریافت می کند: آلبرتینای ظریف توسط اسب به درختی پرتاب شده بود و مرده بود. پس از آن، یک دایره جدید باز می شود و اکنون رابطه بین این دو را در چندین سطح، از دوچرخه سواری از طریق Balbec تا حروف پایانی، پس از جدایی، بازسازی می کند.

در مارسل پروست، هر خلاصه‌ای در برابر فیلیگرن‌های سبک او شکننده می‌شود، چیزی که خواننده از جلد اول این اثر عظیم در راه سوان دنبال می‌کند. در جستجوی زمان از دست رفته است ابهامات احساس محبت آمیز بین نیاز به حضور زنی که او را می پرست و میل به دوری کامل او با فیلتر مسموم حسادت می تواند نگاه خواننده را به سمت روایتی سوق دهد که حتی تا حدودی رقت انگیز و بیمارگونه است. . با این حال، واقعیت ها در مرکز رمان نیستند، بلکه خاطره هستند که بر هر خطی که به طور کامل در سراسر کتاب کشیده شده است، حاکم است. یک درد جدایی عاشقانه است، دیگری، اکنون، مسیر فراموشی است که مرگ بر آن حاکم است: «برای دلداری دادن به خودم، این فقط یکی نبود، آلبرتین های بی شماری بودند که باید فراموش می کردم. تا زمانی که به درد از دست دادن این یکی رسیدم، باید با یکی دیگر شروع کنم، صدها نفر دیگر….

تداعی زن مسیر نوشتن می شود، تا فرسودگی کامل آن. پروست، از این نظر، همیشه هنرمندی نابغه است که می‌تواند خواننده را وارد مجموعه‌ای از مقایسه‌ها یا پیشنهادهای شاعرانه و حساس کند که متن او را به اثری با زیبایی بی‌سرزنش تبدیل می‌کند. از فرار آلبرتینا، او شروع به تعقیب شک و تردیدهای خود می کند که ناشی از حسادت است و همچنین منبع لذتی شدید است، و مانند یک کارآگاه تمام مراحل معشوق خود، عمدتاً رابطه او با زنان دیگر را از نو می سازد. و در این سفر در گذشته، نویسنده پرتره ای کنایه آمیز و کوبنده از زندگی دنیوی پاریسی در آغاز قرن بیستم را با سالن ها، شام ها و گفتگوهایش در اطراف میزی که مسیر اصلی آن یورش های یک اشراف ویران شده است، جاسازی می کند. بورژوازی که الگوی اصیل خود را در اشرافیت جستجو می کند.

این ویرایش مجدد \"یک فراری\" که ترجمه درخشان شاعر را از میناس گرایس کارلوس دروموند دی آندراد، عاشق اعتراف به سبک نویسنده داشت.

"A fugitiva" pode ser visto como um livro do luto. Um luto pesado. O protagonista, Marcel, que vem desfiando sua gigantesca teia de passado, se vê, de repente, sozinho. Sua Albertina, “pássaro maravilhoso”, escapa de suas mãos, e vai embora, sem deixar recados. Todo um círculo de ciúme, lamentação e invenção amorosa se abre diante dele. Quando essa construção, que se passa por dentro, no jogo obsessivo entre realidade e imaginação, atinge seu ápice, ele recebe a notícia dolorosa: a delicada Albertina fora lançada, pelo cavalo, contra uma árvore e morrera. Novo círculo, então, se abre, agora recompondo em vários níveis a relação entre os dois, desde os passeios de bicicleta por Balbec até as cartas finais, após a separação.

Em Marcel Proust, todo resumo torna-se frágil diante das filigranas do seu estilo, que o leitor já vem acompanhando desde No caminho do Swann, primeiro volume desta monumental obra que é Em busca do tempo perdido. As ambiguidades do sentimento amoroso – entre a necessidade da presença da mulher de sua adoração e o desejo de seu total afastamento, com o filtro venenoso do ciúme – podem dirigir o olhar do leitor para uma narrativa até um tanto patética e doentia. No entanto, os fatos não estão no centro do romance, mas a memória, que preside cada linha traçada exaustivamente ao longo do livro. Uma dor é a separação amorosa, a outra, agora, é o caminho do esquecimento, que a morte preside: “Para me consolar, não era uma, eram inúmeras Albertines que eu deveria esquecer. Quando tinha chegado a suportar a mágoa de perder esta aqui, tinha de recomeçar com relação a outra, a cem outras”.

A evocação da mulher se torna o caminho da escrita, até o seu esgotamento total. Proust, neste ponto, é sempre um artista genial, capaz de lançar o leitor a uma série de comparações ou sugestões poéticas e sensíveis que tornam seu texto uma obra irretocável beleza. A partir da fuga de Albertina, ele passa a perseguir suas dúvidas, alimentadas pelo ciúme, também um fonte de prazer intenso, recompondo, como um detetive, todos os passos de sua amada, principalmente sua relação com outras mulheres. E neste trilhar pelo passado, o escritor incrusta um retrato irônico e mordaz da vida mundana parisiense do começo do século XX, com seus salões, jantares e conversas em torno da mesa cujo prato principal são as rusgas de uma aristocracia arruinada e uma burguesia que busca nos aristocratas seu modelo nobre.

Esta reedição de "A fugitiva", que teve a brilhante tradução do poeta mineiro Carlos Drummond de Andrade, um confesso apaixonado pelo estilo do escritor.