دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Berne. Marie
سری: Faux titre no. 343
ISBN (شابک) : 9042027533, 9042027541
ناشر: Rodopi
سال نشر: 2009
تعداد صفحات: 290
زبان: French
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب ستایش حماقت: برای لفاظی جدید در برتون، فاکنر، بکت و کورتازار: افراد دارای ناتوانی ذهنی در ادبیات احمقان مقدس برتون آندره 1896 1966 ناجا فاکنر ویلیام 1897 1962 صدا و خشم بکت ساموئل 1906 1989 کورتازار بینظیر خولیو رایولا
در صورت تبدیل فایل کتاب Eloge de l'idiotie : pour une nouvelle rhetorique chez Breton, Faulkner, Beckett et Cortazar به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب ستایش حماقت: برای لفاظی جدید در برتون، فاکنر، بکت و کورتازار نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
اصطلاح حماقت در آغاز قرن نوزدهم ایجاد شد تا جایگزین اصطلاح سفیهگرایی شود که هم فقدان فرهنگ و هم حماقت در معنای پزشکی را نشان میدهد. با این حال، ریشه یونانی یک تفاوت ظریف را معرفی می کند: idios به معنای چیزی است که خاص، مناسب یا اصلی است. از آنجا، اگر بگوییم که احمق، به ویژه داستایوفسکی، به گفته ارسطو در مسئله XXX به طبقه موجودات مالیخولیایی، استثنایی و هنرمندان تعلق دارد، تعریف جدیدی از این اصطلاح را تشویق می کند. این ستایش حماقت برای اولین بار از نزدیک پدیده حماقت رمانتیک را در غرب در طول قرن بیستم مشاهده می کند. برخلاف قرن نوزدهم، شخصیت ابله نه تنها مضمونی را منتقل میکند، بلکه شیوه جدیدی برای بیان و نوشتن دارد. این مطالعه با قرار دادن اصطلاحات حماقت و بلاغت در گفت و گو، بررسی دقیقی از چهار متن انتخاب شده و گردآوری شده به شیوه ای بی سابقه ارائه می دهد: ناجا اثر برتون، سروصدا و خشم اثر فاکنر، لُردناپذیر اثر بکت و مارل اثر کورتازار. ناجا، بنجی، l¿Innommable و لا ماگا نادانی و تکینگی را نشان می دهند که آنها را به دلیل درک "غیر طبیعی" خود از واقعیت مورد آزار و اذیت این احمق ها قرار می دهد. وقتی کلمات عجیبشان با زبان اصلی هر یک از کتاب ها در می آمیزد همه چیز برعکس می شود. نزدیک به نویسنده، احمق به نوبه خود استعاره ای است از لفاظی در کار، شخصیتی ایده آل برای زیر سوال بردن هرگونه هوشمندی یا دلیل ادعایی به نفع ستایش نوعی ساده لوحی، یک اخلاق مبارک حماقت. ما مدیون ماری برن هستیم که مطالعه قابل توجهی در مورد این حماقت ادبی داشته باشد، که او آن را از طریق چهار رمان یا داستان قرن گذشته تحلیل میکند [¿]. او به نوبه خود از تعریف ارائه شده توسط کلمان روست الهام گرفته است، اما در طول مسیر آن را فراموش نمی کند و مهمتر از همه [¿] آن را به طور مؤثر در حوزه ادبی به کار می برد. » آلن راجر (مجله حماقت. کتابخانه ایده ها. پاریس: NRF, Gallimard, 2008, pp.195)
Le terme idiotie est créé au début du 19e siècle pour remplacer celui d¿idiotisme qui désignait à la fois l¿absence de culture et la stupidité au sens médical. Pourtant l¿origine grecque introduit une nuance : idios signifie ce qui est spécial, propre ou original. De là, dire que l¿idiot, de Dostoïevski notamment, appartient à la catégorie des mélancoliques, êtres exceptionnels et artistes selon Aristote dans le Problème XXX, encourage une nouvelle définition du terme. Cet Éloge de l¿idiotie observe pour la première fois de près le phénomène de l¿idiotie romanesque en Occident à travers le 20e siècle. À la différence du 19e, le personnage idiot ne transmet pas seulement un thème mais bien une nouvelle façon de s¿exprimer et d¿écrire. Mettant en dialogue les termes idiotie et rhétorique, cette étude offre un examen méticuleux de quatre textes choisis et réunis de façon inédite: Nadja de Breton, Le Bruit et la Fureur de Faulkner, L¿Innommable de Beckett et Marelle de Cortázar. Nadja, Benjy, l¿Innommable et la Maga manifestent une ignorance et une singularité qui font d¿eux ces idiots persécutés du fait de leur perception « anormale » de la réalité. Tout s¿inverse lorsque leurs propos étranges se mêlent à la langue originale de chacun des livres. Proche de l¿écrivain, l¿idiot est à son tour métaphore de la rhétorique à l¿¿uvre, la figure idéale pour remettre en question toute prétendue intelligence ou raison au profit de l¿éloge d¿une forme de naïveté, une bienheureuse éthique de l¿idiotie. « On doit à Marie Berne une remarquable étude de cette idiotie littéraire, qu¿elle analyse à travers quatre romans ou récits du siècle dernier [¿]. Elle s¿inspire à son tour de la définition proposée par Clément Rosset, mais elle ne l¿oublie pas en route et, surtout [¿] elle l¿applique efficacement au domaine littéraire; » Alain Roger (Bréviaire de la Bêtise. Bibliothèque des idées. Paris: NRF, Gallimard, 2008, pp.195)