El origen de la hermenéutica de sí: Conferencias de Dartmouth, 1980

این انگیزه از کجا می‌آید که ما را به جستجوی حقیقت در درون خود، شناخت خود و انتقال آن دانش به دیگران سوق می‌دهد؟ این رویه رمزگشایی، کاوش در افکار و احساسات خود برای ارائه آنها به تفسیری نامحدود، که فوکو آن را «هرمنوتیک خود» می نامد، محور دو کنفرانس و دو مداخله گردآوری شده در این کتاب است. در سال 1980 در ایالات متحده بود و اخیراً در فرانسه منتشر شده است.
آنها لحظه ای تعیین کننده را در پروژه ردیابی تبارشناسی موضوع نشان می دهند. فوکو نشان می دهد که چگونه سوژه به اصطلاح مدرن از نظر تاریخی شکل گرفته است و چگونه برای در نظر گرفتن تکنیک های سلطه یا زور (در بیمارستان ها، آسایشگاه ها، زندان ها) کافی نیست، بلکه باید تکنیک های "تکنیک های" را نیز در نظر گرفت. خود، شیوه‌هایی که سوژه بر روی خود، بدن خود، «روح» و رفتارهایش عمل می‌کند.
در ارائه‌های شفاهی که استدلالی را به نمایش می‌گذارند که به همان اندازه دقیق و شفاف و روان است، در متون دوران یونان-روم باستان و مسیحیت بدوی تکنیک‌هایی را دنبال می‌کند که موضوع را به حقیقت آن پیوند می‌دهد. نحوه عملکرد خودآزمایی، جهت وجدان و اقرار را شرح می دهد. و متوجه یک تضاد، یک گسست رادیکال، بین سنت سقراطی «خودت بشناس» می شود، که به دنبال استخراج حقیقتی پنهان در اعماق موضوع نبود، بلکه به او کمک می کرد تا بفهمد چگونه می تواند بهتر عمل کند، و دستور مسیحی "هر یک از افکار خود را به راهنمای معنوی خود اعتراف کنید" که بر بررسی عمیق ترین اسرار و اطاعت مداوم و خودباختگی برای خطاهای انجام شده تاکید دارد. اینجاست، در این ناپیوستگی که با اعتراف مسیحی مشخص شده است، جایی که فوکو منشأ آن هرمنوتیک خود را که بعداً از نهادهای قضایی، پزشکی، روانکاوی و روانپزشکی عبور خواهد کرد، پیدا می‌کند و حتی امروز هم به ما پیشنهاد می‌شود.

این کنفرانس‌ها نه تنها به عنوان مسیری برای دسترسی به آخرین دوره‌ها و کتاب‌های فوکو عمل می‌کنند، بلکه به عنوان قطعه‌ای اساسی در پروژه اخلاقی-سیاسی او برای بازیابی هرمنوتیک خود هستند که می‌تواند درها را به روی امکان ببندد. زندگی بر اساس روشی دیگر، فراتر از محدودیت هایی که به نظر می رسد میراث تاریخی ما بر ما تحمیل می کند.

¿De dónde viene ese impulso que nos lleva a buscar la verdad dentro de nosotros mismos, a conocernos y verbalizar ese conocimiento ante otros? Esta práctica de desciframiento, de bucear en los propios pensamientos y sentimientos para someterlos a una interpretación ilimitada, que Foucault llama "hermenéutica de sí", es el eje de las dos conferencias y de las dos intervenciones reunidas en este libro, que tuvieron lugar en los Estados Unidos en 1980 y han sido recientemente publicadas en Francia.
Ellas marcan un momento decisivo en el proyecto de trazar una genealogía del sujeto. Foucault muestra cómo se constituyó históricamente el tan mentado sujeto moderno y cómo no basta con tener en cuenta las técnicas de dominación o coerción (en hospitales, asilos, prisiones), sino que es necesario incorporar también las "técnicas de sí", los modos en que el sujeto actúa sobre sí mismo, sobre su propio cuerpo, su "alma" y sus conductas.
En exposiciones orales que exhiben una argumentación tan rigurosa como límpida y fluida, rastrea en los textos de la Antigüedad grecorromana y del cristianismo primitivo las técnicas que ligan el sujeto a su verdad. Describe cómo funcionan el examen de sí, la dirección de conciencia y la confesión. Y advierte una oposición, una discontinuidad radical, entre la tradición socrática del "conócete a ti mismo", que no buscaba extraer una verdad oculta en el fondo del sujeto, sino ayudarlo a reconocer cómo podría actuar mejor, y el precepto cristiano "confiesa a tu guía espiritual cada uno de tus pensamientos", que insta a escrutar los secretos más hondos y a una obediencia y automortificación constantes por las faltas cometidas. Es aquí, en esta discontinuidad marcada por la confesión cristiana, donde Foucault sitúa el origen de esa hermenéutica de sí que atravesará luego las instituciones judiciales, médicas, psicoanalíticas y psiquiátricas, y que se nos propone incluso hoy.

Estas conferencias no sólo sirven como una vía de acceso a los últimos cursos y libros de Foucault, sino como una pieza fundamental en su proyecto ético-político de desandar una hermenéutica de sí que puede cerrar el paso a la posibilidad de vivir de otra manera, de ir más allá de los límites que parece imponernos nuestra herencia histórica.