دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب El Historicismo y su genesis
دانلود کتاب تاریخ گرایی و پیدایش آن
مشخصات کتاب
El Historicismo y su genesis
ویرایش:
نویسندگان: Friedrich Meinecke
سری:
ISBN (شابک) : 9788437502229
ناشر: Fondo de Cultura Economica
سال نشر: 1943
تعداد صفحات: 524
[260]
زبان: Spanish
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 21 Mb
قیمت کتاب (تومان) : 32,000
در صورت تبدیل فایل کتاب El Historicismo y su genesis به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تاریخ گرایی و پیدایش آن نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب تاریخ گرایی و پیدایش آن
یا باید فریب عنوان اثر فردریش ماینکه را بخوریم: «Die Enstehung des Historismus» [مونیخ، اولدنبورگ، 1936; 2 جلد در 8 درجه، 656 ص.]. هدف نویسنده در این کتاب پیگیری توسعه روش انتقادی یا شیوه های تحلیل تاریخی نیست. منظور ماینکه از تاریخیسموس اساساً یک نگرش ذهنی است. اما چگونه این اصطلاح را ترجمه کنیم؟ «ذهنیت تاریخی» در میان تمام ترجمه‌های ممکن، ترجمه‌ای است که سریع‌تر به ذهن می‌رسد. با این حال، تداعی ایده‌هایی که این عبارت برمی‌انگیزد، تمام آن‌هایی را که اصطلاح آلمانی ما را به سمت آنها هدایت می‌کند، به‌طور کامل توضیح نمی‌دهد. به هر اندازه که ممکن است ناراحت کننده به نظر برسد و در مورد مواضع علمی که از نظر حرفه ای جهانی گرا هستند، بدون شک تشخیص عدم امکان ترجمه آن بسیار ترجیح داده می شود، همانطور که در مورد بسیاری از کلمات دیگر که به -ismus ختم می شوند. هر بار به میزان بیشتر و بیشتر در آلمانی بسیار فراوان هستند. این شناخت همچنین بسیار به موقع است اگر در نظر بگیریم که در مورد خاص اصطلاحی که در اینجا به ما مربوط می شود، همانطور که خود ماینکه اشاره می کند، کلمه بسیار جوانی است. اگر من آن را به درستی درک کرده باشم، ویژگی‌هایی که گرایش فکری را که با کلمه Historismus مشخص می‌شود، تعریف می‌کنند، عمدتاً سه هستند: احساس عمیق تغییر، تأکید بر هر چیزی که تکامل به این ترتیب درک می‌شود، طبیعتاً تا ابد خاص است و بنابراین، چشم پوشی از هر گونه قضاوت ارزشی که متضمن تمایل به معرفی این منحصر به فرد بودن دائمی در مقوله های اخلاقی یک نظم لزوماً کلی است. به گفته ماینکه، ذهن انسان در نیمه دوم قرن هفدهم و به ویژه در طول قرن بعد - از شفتسبری، لایبنیتس و ویکو تا گوته - به این بینش کاملاً صحیح از پیشرفت عظیم چیزها رسیده است. بنابراین، این در محدوده زمانی آن، پیدایش است که ماینکه در تلاش برای توصیف و توضیح آن است. یک اثر Meinecke هرگز بی تفاوت نیست. چیدمان مطمئن و هوشیارانه، تحلیل دقیق، استقلال فکری شجاعانه ای که به ما ارائه کرده اند و ما در آثار دیگرشان بسیار قدردانی کرده ایم، در این مناسبت دوباره دست نخورده به نظر می رسد. از این به بعد، بدون مراجعه به این صفحات پر از مشاهدات نافذ و رویکردهای مبتکرانه به همه آنها، نوشتن درباره مونتسکیو، یوستوس موزر یا هردر غیرممکن خواهد بود. با این حال، باید اذعان داشت که چنین کتابی برای مورخی که در مکاتب دیگر تربیت شده است نگران‌کننده است، حتی اگر مورخ مذکور در حد توانش از تعصبات ملی، حداقل از تعصبات آگاهانه تهی باشد، اگر احساس کند و بدون آمباگ، بدهی خاص خود را به تفکر تاریخی آلمان می شناسد و اگر در نهایت، همیشه دوست داشته است در تجارت خود و توجیه آن تأمل کند. در این صورت، بسیاری از جنبه‌های این کتاب شما را شگفت‌زده خواهد کرد: شخصی‌سازی و تقریباً خدایی‌شدن دولت، که گویی به طور غریزی، به اوج یکی از مسلم‌ترین حقایق شواهد ارتقا یافته است. مقصود هیوم، ص 346 درباره موسر); این تصور که به نظر می رسد تفکر تاریخی با گوته و رانک به اوج خود می رسد و به این دلیل و در نتیجه پیشرفت آن با آنها قطع شده است، گویی هر یک از ما، هر چند که نسبت به خود متواضع باشیم، برای a41Ht1BkLJ7L. از یک سو، به آن مرد بزرگ و حتی در رابطه، از سوی دیگر، با آن «توصیف گر» عالی، وجود سهم اصیل و پربار یک قرن کار جمعی را پشت سر او احساس نمی کرد. انکار (علیرغم برخی فرمول‌های مودبانه) تمام تلاش‌هایی که دقیقاً در آن قرن برای ادغام دانش رویدادهای خاص در یک علم انسانی گسترده‌تر انجام شده است. تلاش هایی که هنوز بسیار ترسو و بدون شک نامشخص است، اما هیچ کس نمی تواند در مورد آنها بگوید که اصولاً کاملاً بیهوده بوده اند و حتی کمتر از زیبایی برخوردار نیستند. و آخرین اما نه کم اهمیت، ادعای به روز رسانی "روح" یک علم از طریق امتناع کامل از در نظر گرفتن توسعه تکنیک های آن. برای مثال، هیچ چیز مشروع‌تر از مطالعه تکامل تئوری‌های فیزیکی نیست، اما هرگز به قیمت انجام آن به روشی کاملاً بی‌ربط با هیچ ارجاعی به کار آزمایشگاهی نیست. در پایان این دو جلد - بعلاوه، از ابتدا تا انتها و با علاقه فراوان بخوانید- شاید ناخواسته فرد تمایل دارد تا مشابهی را تصور کند که قبلاً از مد افتاده و با ذائقه خاصی قدیمی. من فکر می کنم که اگر من در اینجا به این توازی اشاره نکنم، شاید خیلی منصفانه نباشد، که با وجود جنبه متناقض آن، اما از یک پایه جدی و معتبر باز نمی ماند. من فکر می‌کنم که به‌طور انتزاعی، می‌توانیم آن را عنوان کنیم: ایده به بیگریف می‌گوید. علاوه بر این، من معتقدم که لازم است به این نکته اشاره کنم که همه ایده ها - یعنی بازنمایی های مرتبط با امر ملموس و قادر به هدایت کنش - به طور یکنواخت در این طرف مرز زبان یافت نمی شوند، و نه بگذارید همه بیگریف ها در آن طرف باشند. سمت.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
o debemos dejarnos engañar por el título de la obra de Friedrich Meinecke: “Die Enstehung des Historismus” [Munich, Oldenbourg, 1936; 2 vols. in 8º, 656 pp.]. El objetivo del autor en dicho libro no es seguir el desarrollo del método crítico ni de las prácticas del análisis histórico. Lo que Meinecke entiende por Historismus es, básicamente, una actitud mental; pero ¿cómo traducir este término? «Mentalidad histórica» es, de entre todas sus posibles traducciones, la que con más rapidez acude a nuestro pensamiento; sin embargo, las asociaciones de ideas que evoca esta expresión no dan cuenta por completo de todas aquellas hacia las que nos orienta el término alemán. Por inquietante que pueda parecer y tratándose de posicionamientos científicos que por vocación son universalistas, resulta mucho más preferible, sin duda alguna, reconocer la imposibilidad de llegar a traducirlo, al igual que ocurre con muchas otras palabras terminadas en -ismus que tanto abundan, cada vez en mayor medida y con más frecuencia, en alemán; este reconocimiento resulta, además, mucho más oportuno si tenemos en cuenta que para el caso concreto del término que aquí nos ocupa se trata, como el propio Meinecke señala, de un vocablo muy joven. Si lo he entendido bien, los rasgos que definen la tendencia intelectual caracterizada por la palabra Historismus son principalmente tres: un profundo sentido del cambio, el acento sobre todo lo que la evolución así percibida tiene, por naturaleza, de eternamente particular y, por tanto, una renuncia a todo juicio de valor que implique el deseo de introducir esta perpetua unicidad dentro de unas categorías morales de orden necesariamente general. Según Meinecke, el espíritu humano ha alcanzado esta visión definitivamente correcta del gran desarrollo de las cosas durante la segunda mitad del siglo XVII y sobre todo en el curso del siglo siguiente -desde Shaftesbury, Leibniz y Vico hasta Goethe-. Ésta es, por tanto, en sus límites cronológicos, la génesis que Meinecke se esfuerza en describir y explicar. Una obra de Meinecke nunca resulta indiferente. La segura y sobria ordenación, el análisis refinado, la valiente independencia intelectual que nos han ofrecido y que tanto hemos apreciado en otros trabajos suyos, se nos vuelven a aparecer intactas en esta ocasión. A partir de ahora resultará imposible escribir sobre Montesquieu, sobre Justus Möser o sobre Herder, sin remitirse a estas páginas llenas de penetrantes observaciones y de ingeniosas aproximaciones a todos ellos. Sin embargo, es necesario reconocer que un libro como éste resulta desconcertante para un historiador formado en otras escuelas, incluso si dicho historiador está desprovisto, en la medida de sus posibilidades, de prejuicios nacionales, al menos de prejuicios conscientes, si siente y reconoce sin ambages su particular deuda para con el pensamiento histórico alemán y si, en definitiva, siempre le ha gustado reflexionar acerca de su oficio y de la justificación del mismo. En tal caso, muchos aspectos de este libro le sorprenderán: la individualización y casi deificación del Estado, elevada, como de manera instintiva, hasta la altura de una de las más incontestables verdades de la evidencia (véanse, entre otras, p. 243 a propósito de Hume; p. 346 acerca de Möser); la noción de que el pensamiento histórico parece culminar con Goethe y Ranke y que, por ello y como consecuencia, sus progresos se vieron interrumpidos con ellos, como si cualquiera de nosotros, por humilde que pueda sentir a su persona con respecto, por una41Ht1BkLJ7L._ parte, a aquel gran hombre e incluso con relación, por otra, con aquel excelente «descriptor», no sintiese tras de sí la existencia de la original y fecunda aportación de todo un siglo de labor colectiva; la negación (a pesar de algunas fórmulas cortésmente precavidas) de todos los esfuerzos realizados precisamente a lo largo de dicho siglo por integrar el conocimiento de los acontecimientos particulares en una ciencia humana más amplia; esfuerzos aún muy tímidos y sin duda alguna inciertos pero acerca de los cuales nadie puede decir que en principio hayan sido completamente vanos ni aún menos que hayan carecido de belleza; y por último, pero no en último lugar, la pretensión por actualizar «el espíritu» de una ciencia a través de un completo rechazo por tomar en consideración el desarrollo de sus técnicas. No hay nada más legítimo, por ejemplo, que estudiar la evolución de las teorías físicas pero nunca a costa de hacerlo de un modo por completo ajeno a cualquier referencia al trabajo de laboratorio. Al cerrar estos dos volúmenes -leídos, por lo demás, de principio a fin y con gran interés- se tiende quizá involuntariamente a imaginarles un paralelo ya pasado de moda y con cierto regusto a antiguo. Considero que quizá no sería muy justo que no indicase aquí dicho paralelo que a pesar de su aspecto paradójico no dejaría sin embargo de tener un fundamento serio y auténtico. Creo que, en abstracto, podríamos titularlo: la idea cuenta el Begriff. Considero, por lo demás, que se hace preciso indicar que todas las ideas -es decir, las representaciones vinculadas con lo concreto y susceptibles de orientar una acción- no se encuentran de manera uniforme a este lado de la frontera de las lenguas, ni tampoco que todos los Begriffe estén del otro lado.
