دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Alejandro Peláez Martín
سری:
ISBN (شابک) : 9788416242290
ناشر: La Ergástula Ediciones
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 157
زبان: Spanish
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 5 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب El Califa Ausente. Cuestiones de autoridad en al-Andalus durante el siglo XI به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب خلیفه غایب. مسائل مربوط به اقتدار در اندلس در قرن یازدهم نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
به طور سنتی، تاریخ نگاری به طور قاطع بیان کرده است که خلافت در شبه جزیره ایبری در سال 1031 با اخراج بنی امیه پایان یافت. با این حال، این اتفاق نیفتاد، خاطره خلافت در سراسر قرن یازدهم حفظ شد. در واقع نه به عنوان یک ایده و نه به عنوان یک پروژه سیاسی از بین نرفت. حاکمان از لحظه ای که آنها به عنوان نمایندگان یک خلیفه حکومت می کردند (اعم از آخرین امویان قرطبه، حمودیان، هشام دوم دروغین یا امام عبدالله)، چیزی که در القاب حاکمان منعکس شده است. از سوی دیگر، متفکران زمان، رسالههای مختلفی در مورد امامت به رشته تحریر درآوردند و درباره اینکه چه کسی باید در رأس جامعه به عنوان خلیفه قرار گیرد، بحث کردند. حضور خلافت حمودی در جنوب شبه جزیره تا اواسط قرن یازدهم، طولانی شدن این نهاد را از سال 1031 به اثبات می رساند. یا اگر نه به عنوان خدمتگزار خلیفه ای دور، غایب، ساختگی و غیرشخصی. خلافت می توانست در عمل ناپدید شود، اما نه به عنوان یک چارچوب مرجع که برای توضیح مسائل مربوط به مشروعیت، ارث، سکون، ضرورت و غیره به آن مراجعه کنیم.
Tradicionalmente, la historiogra!a, ha afirmado de manera categórica que el califato terminaba en la Península Ibérica en el 1031, con la expulsión de los omeyas. Sin embargo, esto no sucedió, la memoria del califato se conservó durante todo el siglo XI. De hecho, no desapareció ni como idea ni como proyecto político. Los soberanos del momento gobernaron como representantes de un califa (fueran los últimos omeyas de Córdoba, los Ḥammūdíes, el falso Hišām II o el imām ‘abd Allāh), algo que se refleja en las titulaciones que van adoptando los gobernantes. Por otra parte, los pensadores del momento elaboraron distintos tratados sobre el imāmato y discutieron acerca de quién debía colocarse a la cabeza de la comunidad como califa. La presencia del califato ḥammūdí en el sur peninsular hasta mediados del siglo XI da prueba de la prolongación de la institución más allá del año 1031. En definitiva, los soberanos del período se presentaban, bien como califas propiamente dichos (los Ḥammūdíes),o si no como servidores de un califa lejano, ausente, ficticio e impersonal. El califato pudo desaparecer en la práctica pero no como marco referencial al que acudir para explicar las cuestiones de legitimidad, herencia, inercia, necesidad, etc.