دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Georges Didi-Huberman
سری:
ISBN (شابک) : 9788481919219, 8481919217
ناشر: Pre-Textos
سال نشر: 2008
تعداد صفحات: [176]
زبان: Spanish
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 4 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب El Bailaor de soledades به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب رقصنده ی تنهایی ها نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
این کتاب درباره نگاه کردن و توصیف فلسفی یک رقصنده بزرگ، اسرائیل گالوان است. همچنین در هنر معاصر خود هنر «تولد تراژدی» را بشناسد. به ریتم آن گوش دهیم و در کلمات آن - حداقل در سه مورد از آنها: عمق، پایان و خلق و خوی - مفاهیم زیبایی شناختی بزرگی را که زیبایی شناسی غربی هنوز نادیده می گیرد، تشخیص دهیم. دیدی هوبرمن از تنهایی های باروک و سولارهای فلامنکو شروع می کند تا به این نتیجه برسد که اسرائیل گالوان، وقتی می رقصد، «انزواهای خودش را مانند بسیاری از پارادوکس های دیگر به ما عرضه می کند»، به گونه ای که تنهایی پرصدایش به هر یک از آنها می رسد. مال ما خواندن دقیق سن خوان د لا کروز و خوزه برگامین، و همچنین آنچه آنتونیو اوردونز یا پپه لوئیس وازکز در مورد گاوبازی گفته اند. بلکه آموزه های فلسفه نیچه، باتای یا دلوز، و همچنین زیبایی شناسی آیزنشتاین، به نویسنده این صفحات اجازه می دهد تا نگاه خود را به سمت آن شکل از بیان «بی پروایی فروتنانه، لاکونیک و معصومانه» که رقص آن است معطوف کند. اسرائیل گالوان. و همانطور که دیدی هوبرمن به درستی میگوید: «گالوان طوری میرقصد که انگار نفس میکشد، هرچند گاهی فکر میکنیم که آیا قلبش در پایین یک ضربه نمیایستد».
Se trata en este libro de mirar y de describir filosóficamente a un gran bailaor, Israel Galván; también de reconocer en su arte contemporáneo un arte de "nacimiento de la tragedia"; de escuchar su ritmo y de reconocer en sus palabras –por lo menos en tres de ellas: la jondura, el rematar y el templar– grandes conceptos estéticos que la estética occidental ignora todavía. Didi-Huberman parte de las soledades del barroco y las soleares del flamenco para concluir en que Israel Galván, cuando baila, nos “ofrece sus propias soledades, como otras tantas paradojas”, de tal forma que su soledad sonora llegue a cada una de las nuestras. La lectura atenta de San Juan de la Cruz y de José Bergamín, así como de cuanto han dicho sobre el toreo Antonio Ordóñez o Pepe Luis Vázquez; pero también las enseñanzas de la filosofía de Nietzsche, Bataille o Deleuze, como la estética de Eisenstein permiten al autor de estas páginas dirigir la mirada hacia esa forma de expresión “humilde, lacónica y de inocente temeridad” que es el baile de Israel Galván. Y es que, como bien dice Didi-Huberman: “Galván baila como respira, aunque a veces nos preguntemos si no se le para el corazón en el fondo de un remate”.