Ein Beweis des Lebens: Grundlagen Sozialer Arbeit im stationären Hospiz

"من می خواهم خاطراتم را حفظ کنم. من قدرت نوشتن را ندارم، اما کسی را دارم که به من گوش می دهد و چیزی می نویسد. من چیزی می خواهم که ثابت کند زندگی کرده ام. مدرکی از زندگی من.»
(یک مهمان آسایشگاه)

آسایشگاه بستری مکانی پر جنب و جوش است – و برای مددکاری اجتماعی هنوز یک زمینه کاری نسبتاً جدید است.
کورنلیا کرنز تحلیل می کند. در بررسی اهمیت حمایت روانی اجتماعی واجد شرایط برای افراد و بستگان آنها در پایان زندگی. او با دانش، درک حرفه‌ای مدرن از کار اجتماعی بالینی را ترویج می‌کند، که با استانداردهای حرفه‌ای و ادعاهای اخلاقی به همان اندازه پشتیبانی می‌شود.
این کتاب خود را به‌عنوان درخواستی برای یک زندگی آبرومندانه می‌بیند. در عین حال، برخی از ایده‌های گاه ظالمانه را در مورد زندگی روزمره در آسایشگاه‌های بستری پاک می‌کند.
از بیش از صد مهمان آسایشگاه درباره خواسته‌ها و دیدگاه‌هایشان سؤال شد. نتیجه پرتره ای روشنگر و تاثیرگذار از منظره آسایشگاه در جمهوری فدرال و - بله - سبک زندگی مهمانان در آسایشگاه های بستری است.

„Ich möchte meine Erinnerungen aufbewahren. Zum Schreiben fehlt mir die Kraft, aber dass ich jemanden habe, der mir zuhört, etwas aufschreibt. Ich hätte gern etwas, das beweist, dass ich gelebt habe. Einen Beweis meines Lebens.“
(Ein Hospizgast)

Das stationäre Hospiz ist ein auf besondere Weise lebendiger Ort – und ein für die Soziale Arbeit noch immer recht junges Arbeitsfeld.
Cornelia Krenz analysiert in ihrer Untersuchung die Bedeutung qualifizierter psychosozialer Begleitung von Menschen und deren Angehörigen am Lebensende. Kenntnisreich wirbt sie für ein modernes Professionsverständnis Klinischer Sozialarbeit, das von gleichermaßen hohen fachlichen Standards und ethischen Ansprüchen getragen wird.
Das Buch versteht sich als Plädoyer für ein würdevolles Leben bis zuletzt. Es räumt zugleich auf mit einigen mitunter beklemmenden Vorstellungen über den Alltag in stationären Hospizen.
Weit über einhundert Hospizgäste wurden zu ihren Wünschen und Ansichten befragt. Entstanden ist ein aufschlussreiches und berührendes Porträt der Hospizlandschaft in der Bundesrepublik und der – ja – Lebensgestaltung von Gästen in stationären Hospizen.