Ehe als Nationalfiktion: Dargestelltes Recht im Roman der Moderne

پیش تاریخ رمان زنا وجود دارد که در نیمه دوم قرن نوزدهم به یک پارادایم ادبی پاناروپایی تبدیل شد. در پی انقلاب فرانسه، قوانین ازدواج سکولار پدید آمد و مازاد استعاری را تولید کرد که هنوز هم تا به امروز قابل اجرا است. این کتاب با استفاده از تاریخ حقوقی و متون ادبی متعارف از روسو، گوته و مانزونی گرفته تا هوگو و فلوبر، نشان می‌دهد که چگونه ازدواج در حدود سال 1800 می‌تواند به چهره‌ای بازتابنده برای دولت ملی مدرن تبدیل شود. این منجر به کمک های اصلی به زبان شناسی متون فردی می شود. در عین حال، حقوق و ادبیات برای معناشناسی تاریخی جامعه و جامعه مثمر ثمر می شود.

Es gibt eine Vorgeschichte des Ehebruchromans, der in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts zu einem gesamteuropäischen literarischen Paradigma wurde. Im Zuge der Französischen Revolution entsteht eine säkulare Ehegesetzgebung, die einen metaphorischen Überschuss produziert, der bis heute wirksam ist. Das Buch zeichnet rechtshistorisch und anhand kanonischer literarischer Texte von Rousseau über Goethe und Manzoni bis hin zu Hugo und Flaubert nach, wie die Ehe um 1800 zu einer Reflexionsfigur für den modernen Nationalstaat werden konnte. Dabei entstehen originelle Beiträge zur Philologie der einzelnen Texte. Zugleich werden Recht und Literatur für eine historische Semantik von Gesellschaft und Gemeinschaft fruchtbar gemacht.