Edward Burne-Jones

آثار برن جونز را می توان به عنوان تلاشی برای خلق دنیایی با زیبایی کامل در نقاشی درک کرد، تا جایی که ممکن است از بیرمنگام دوران جوانی او دور باشد. در آن زمان بیرمنگام واژه‌ای بود برای تأثیرات وخیم سرمایه‌داری بی‌نظم – مجموعه‌ای در حال شکوفایی و صنعتی از زشتی‌ها و بدبختی‌های غیرقابل تصور. دو نقاش نمادگرای بزرگ فرانسوی، گوستاو مورو و پیر پوویس دو شاوان، بلافاصله برن جونز را به عنوان یک همسفر هنرمند شناختند. اما، بسیار بعید است که برن جونز برچسب "سمبلیست" را پذیرفته باشد یا حتی شاید درک کرده باشد. با این حال به نظر می‌رسد که او یکی از نماینده‌ترین چهره‌های جنبش نمادگرایی و آن خلق و خوی فراگیر به نام «فین دوسیکل» بوده است. برن جونز معمولاً به عنوان یک پره رافائل برچسب گذاری می شود. در واقع او هرگز عضو اخوان المسلمینی نبود که در سال 1848 تشکیل شد. نام تجاری پیش رافائلیتیسم برن-جونز نه از هانت و میله بلکه از دانته گابریل روستی نشأت می‌گیرد. علاوه بر این، کار برن جونز در اواخر دهه 1850 کاملاً مبتنی بر سبک روستی است. ایده‌آل زنانه او نیز با موهای فراوان، چانه‌های برجسته، گردن‌های ستون‌دار و بدن‌های آندروژنی که با لباس‌های فراوان قرون وسطایی پنهان شده‌اند، از ایده‌آل روزتی گرفته شده است. چانه‌های برجسته همچنان یکی از ویژگی‌های بارز تصویر هر دو هنرمند از زنان است. از دهه 1860 انواع ایده آل آنها متفاوت است. همانطور که زنان روستی به سمت مجلل گوشتی‌تر حرکت می‌کنند، زنان برن جونز باکره‌تر و اثیری‌تر می‌شوند تا جایی که در برخی از آخرین تصاویر، زنان بی‌اشتها به نظر می‌رسند. در اوایل دهه 1870، برن جونز چندین تصویر افسانه‌ای یا افسانه‌ای کشید که در آنها به نظر می‌رسد تلاش می‌کرد تا آسیب‌های رابطه مشهور خود با مری زامباکو را از بین ببرد. هیچ نقاش زنده بریتانیایی بین کنستبل و بیکن از آن نوع تحسین بین المللی که برن جونز در اوایل دهه 1890 به آن دست یافت، برخوردار نبود. با این حال، این شهرت بزرگ در نیمه دوم دهه شروع به لغزش کرد و پس از 1900 با پیروزی مدرنیسم به شدت کاهش یافت. با نگاهی به گذشته می توان این مسطح بودن و روی گردانی از روایت را از ویژگی های مدرنیسم اولیه و نخستین گام های مردد به سوی انتزاع دانست. به نظر می رسد که کاندینسکی در کتاب خود "درباره معنویت در هنر" از روستی و برن جونز به عنوان پیشگامان انتزاع نام برده است.

Burne-Jones’ oeuvre can be understood as an attempt to create in paint a world of perfect beauty, as far removed from the Birmingham of his youth as possible. At that time Birmingham was a byword for the dire effects of unregulated capitalism – a booming, industrial conglomeration of unimaginable ugliness and squalor. The two great French symbolist painters, Gustave Moreau and Pierre Puvis de Chavannes, immediately recognised Burne-Jones as an artistic fellow traveller. But, it is very unlikely that Burne-Jones would have accepted or even, perhaps, have understood the label of ‘symbolist’. Yet he seems to have been one of the most representative figures of the symbolist movement and of that pervasive mood termed “fin-de-siecle”. Burne-Jones is usually labelled as a Pre-Raphaelite. In fact he was never a member of the Brotherhood formed in 1848. Burne-Jones’ brand of Pre-Raphaelitism derives not from Hunt and Millais but from Dante Gabriel Rossetti. Burne-Jones’ work in the late 1850s is, moreover, closely based on Rossetti’s style. His feminine ideal is also taken from that of Rossetti, with abundant hair, prominent chins, columnar necks and androgynous bodies hidden by copious medieval gowns. The prominent chins remain a striking feature of both artists’ depictions of women. From the 1860s their ideal types diverge. As Rossetti’s women balloon into ever more fleshy opulence, Burne-Jones’ women become more virginal and ethereal to the point where, in some of the last pictures, the women look anorexic. In the early 1870s Burne-Jones painted several mythical or legendary pictures in which he seems to have been trying to exorcise the traumas of his celebrated affair with Mary Zambaco. No living British painter between Constable and Bacon enjoyed the kind of international acclaim that Burne-Jones was accorded in the early 1890s. This great reputation began to slip in the latter half of the decade, however, and it plummeted after 1900 with the triumph of Modernism. With hindsight we can see this flatness and the turning away from narrative as characteristic of early Modernism and the first hesitant steps towards Abstraction. It is not as odd at it seems that Kandinsky cited Rossetti and Burne-Jones as forerunners of Abstraction in his book, “Concerning the Spiritual in Art”.