Education for Self-transformation: Essay Form as an Educational Practice

این کتاب با نمونه‌ای از آنچه از آن دفاع می‌کند، تلاشی نوآورانه برای بازیابی فرم مقاله از وضعیت منحط آن در نوشتار دانشگاهی است. هدف آن ایجاد فضای آموزشی است که در آن مبارزه درونی «تجربه زیسته» بتواند خود را به صورت اول شخص بیان کند. خودِ مدرن «پساسکولار» با کار کردن از طریق مقالات، می‌تواند دگرگونی خود را هدایت، درک و بیان کند. این صرفاً کتابی درباره روش‌های نوشتن نیست: لبه وجودی تیز دارد.

با تعریف واژه‌های کلیدی مانند «تحول خود»، کواک به طرح بحث‌های معاصر بین یورگن هابرماس و چارلز تیلور درباره وضعیت زبان دینی در حوزه عمومی و رابطه آن با زبان سکولار می‌پردازد. این به او اجازه می‌دهد تا پرسش‌های اصلی کتابش را زمینه‌ای کند: چگونه تمرین فلسفی می‌تواند شکاف تجربی بین دانش و خرد را کاهش دهد؟ چگونه می توان فرم مقاله را طوری توسعه داد که به عنوان پراکسیس، خود-تحولی آموزشی را تسهیل کند؟ کواک پاسخ‌های خود را با کار کردن با ایده‌های جورج لوکاچ و استنلی کاول، هانس بلومنبرگ و سورن کیرکگارد، که کارشان در این زمینه بسیار کمتر از آنچه شایسته است آشنا است، توسعه می‌دهد.

کار کواک الگوهایی برای موارد جدید ارائه می‌کند. اشکال نوشتار آموزشی، رویکردهای جدید در آموزش مربیان و روش‌های نوین روش‌شناسی نگارش برای پژوهشگران آموزشی. با این حال، اهمیت ایده‌های او فراتر از آموزش آکادمی‌ها به معلمان کلاس، توسعه‌دهندگان برنامه درسی - و برای هر کسی که در تلاش برای داشتن یک زندگی متفکرانه برای خود است، گسترش می‌یابد.

Exemplifying what it advocates, this book is an innovative attempt to retrieve the essay form from its degenerate condition in academic writing. Its purpose is to create pedagogical space in which the inner struggle of ‘lived experience’ can articulate itself in the first person. Working through essays, the modern, ‘post-secular’ self can guide, understand, and express its own transformation. This is not merely a book about writing methods: it has a sharp existential edge.

Beginning by defining key terms such as ‘self-transformation’, Kwak sketches the contemporary debates between Jürgen Habermas and Charles Taylor on the status of religious language in the public domain, and its relationship to secular language. This allows her to contextualize her book’s central questions: how can philosophical practice reduce the experiential rift between knowledge and wisdom? How can the essay form be developed so that it facilitates, as praxis, pedagogical self-transformation? Kwak develops her answers by working through ideas of George Lukács and Stanley Cavell, of Hans Blumenberg and Søren Kierkegaard, whose work is much less familiar in this context than it deserves to be.

Kwak’s work provides templates for new forms of educational writing, new approaches to teaching educators, and new ways of writing methodology for educational researchers. Yet the importance of her ideas extends far beyond teaching academies to classroom teachers, curriculum developers – and to anyone engaged in the quest to lead a reflective life of one’s own.