Edgar Degas

ادگار دگا به‌عنوان یک نقاش کلاسیک صحنه‌های تاریخ ژانر آغاز شد و به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین و مبتکرترین نام‌ها در هنر فرانسه درگذشت - اگرچه مانند بسیاری از هنرمندان دیگر، او در طول عمر او در طول مسیر، سبک او از فرمالیسم سخت آکادمیک به صحنه های تقریباً انتزاعی از زندگی معاصر پاریس تغییر کرد. موضوع اصلی او شکل انسانی، به ویژه زنان بود، و او همچنین شور و نشاط مسابقه اسب دوانی را دوست داشت. دگا معمولاً به عنوان امپرسیونیست شناخته می شود زیرا با بسیاری از نقاشان امپرسیونیست دوست بود و بنیانگذار جنبش امپرسیونیستی بود، اما در واقع این شخصیت پردازی را رد کرد و از سبک خود به عنوان "رئالیسم" یاد کرد. بر خلاف امپرسیونیست ها، او فقط در یک استودیو نقاشی می کرد و از آغوش امپرسیونیست ها برای نقاشی در هوای آزاد صرف نظر می کرد. دگا اولین بار زمانی که بیش از 40 سال داشت برای دیدن باله به اپرای پاریس رفت و برای 30 سال بعد رقصندگان را سوژه اصلی و وسواس بزرگ خود قرار داد. او به ویژه برای نقاشی هایش از رقصندگان باله جوان به یاد می آید. او به ندرت اجرای عمومی رقص را نشان می دهد، در عوض تمرینات، کلاس های رقص، لوازم لباس و انتظارهای طولانی بین رقص را به تصویر می کشد. دسیسه و خواسته اصلی او نشان دادن فشار پشت کمال بود.

Edgar Degas began as a classical painter of genre history scenes and died as one of the greatest and most innovative names in French art―although as with so many other artists, he did not receive a great deal of recognition in his lifetime. Along the way his style changed completely from strict academic formalism to near-abstract scenes of contemporary Parisian life. His primary subject was the human form, especially that of women, and he also loved the vibrancy of horse racing. Degas is usually labeled an Impressionist because he was friendly with many of the Impressionist painters and was a founder of the Impressionist movement, but he actually rejected the characterization and referred to his style as “realism.” Unlike the Impressionists, he painted only in a studio, forsaking the Impressionists’ embrace of painting en plein air. Degas first went to the Paris Opera to see the ballet when he was over 40 years old, and for the next 30 years made the dancers his principal subjects and grand obsession. He is particularly remembered for his paintings of young ballet dancers. He rarely shows the public performance of the dance, instead depicting rehearsals, dance classes, costume fittings, and the long waits between dancing. His main intrigue and desire was to show the strain behind the perfection.